Reisverslag van Cuba: Foto`s komen over half uur!

Aangekomen in Havana moesten we eerst even aklimatiseren.. We hadden een mooie casa aan het water en paar leuke mensen ontmoet, twee uit Oekraine en twee uit Italie. Met hen ook dagje naar een bountystrand geweest en lkkr uit een cocosnoot gedronken. In de avond aan de rum met een sigaar erbij, zoals het hoort hier in Cuba! De rum kost echt helemaal niks hier! Verder is Havana een mooie stad met veel kleuren en oude auto's. We merkten wel behoorlijk dat het laagseizoen is en dus alle mensen op ons afkomen (blond!) en iets van je willen, meestal is dat geld haha. Wat opvalt hier in Cuba is dat heeel veel mensen gewoon zitten.. of staan. Het lijkt wel alsof ze wachten tot er iets gebeurt, wat niet zo is.

Trinidad was de volgende bestemming, dat is een wat kleinere stad en een stuk rustiger. Hier konden we ontspannen na de drukte van Havana. We hebben samen met twee Engelse mensen een tocht gemaakt op paarden naar de bergen, waar we uiteindelijk onderaan een kleine waterval konden zwemmen en afkoelen. De mensen zijn hier heel ontspannen. Superlieve mensen in de casa en we kregen heerlijk eten, ook megaveel. Veel vis, gebakken bananen en rijst. Af en toe zoeken we een restaurant met pasta, omdat we dat toch wel beetje missen. Jongen van de casa heeft ons meegenomen naar een grot, 20 meter diep, waar we gingen stappen. Daar waren Afrikaanse mannen een vuurshow aan het geven en tilden tafel op met een meisje met een slang in haar handen. Vet om te zien. Daar ook salsa gedanst, voor zover we het net kennen van onze cursus paar jaar terug. Hier zijn ze echt ontzettend goed! Ze dansen allemaal om elkaar heen en de meisjes worden van de ene naar de andere gast geslingerd. Verder komt er van uitgaan niet veel, want we slapen een gat in de dag. Het eten in de avond is zoveel dat we daarna steeds afterdinnerdippen krijgen waar je u tegen zegt! Maar slapen is een goede hobby hier. In Trinidad hoorden we dat er een tropische storm op komst was in Santiago de Cuba en ons plan was eigenlijk om daarheen te gaan. Volgende dag optimistisch zoals we zijn, stonden we met de tassen bij de bus te wachten. Maar die ging mooi niet, dat was niet meer mogelijk na de orkaan Sandy die die nacht over de stad was geraasd. Toch wat heftiger dan een tropische storm dus. We hebben met twee Italiaanse dames een taxi naar Camaguey gepakt, dat was iig in de richting. De taxichauffeur deed niet aan ondergoed, had een ongelofelijke bilspleet en de auto viel bijna uit elkaar. Gelukkig na 4 uur wel heel aangekomen, hele opluchting.

In de casa hadden ze twee honden dus Sas was niet meer te houden. Dorp was verder niet echt boeiend. Mensen gingen zeggen hoeveel kerken er waren (15) maar die hoefden we niet te zien. Overdag toevallig de Italiaanse meiden tegen het lijf gelopen en een uur later zaten we met 8 man te drinken in een cafe, Italianen, Cubanen en Nederlanders. Mooi zooitje bij elkaar. In de avond gingen we naar een show waar we een tafel 'kochten' met flessen rum en cola. Veel dansers en danseressen met heel weinig kleding die behoorlijk kunnen shaken gaven DE show van Cuba. Heel gaaf om te zien en je werd al lekker warmgestoomd. Zodra de show stopte, stond iedereen te popelen om te gaan dansen.. EN HOE! Met zijn allen op een rij stonden we te schuren op reaggeton haha, nog nooit zoiets gezien tijdens uitgaan. De vrouwen pakten een stoel vast en de mannen stonden erachter. We hebben vrolijk meegedaan en ons kapot gelachen. Na behoorlijk wat rum zat Saskia met een rastavent te dansen en werd Rutger belaagd door vijf negerinnen. Ze wilden allemaal met Rutger op de foto en lekker met hem dansen. Het was geweldig om te zien! Nadat Rutger teveel rum had gezopen gaf hij zelf al aan dat het mooi was geweest. Rutger is de man van de directies in de steden, Saskia niet. Vandaar dat we twee uur door een klein dorp hebben rondgezworven op zoek naar de Casa. Rutger is onderweg nog meer gevoerd door onbekende mensen met rum. Het was een topavond! Met een kater zijn we met de Italiaanse chicks naar Bayamo gegaan. Deze stad was net niet getroffen door de orkaan en zo kwamen we al wat dichter in de buurt van Santiago de Cuba, waar we toch nog wel graag heen wilden om te kijken hoe zo'n stad weer wordt opgebouwd na een orkaan.

In Bayamo werden we opgehaald bij busstation en hoefden dus weer heel weinig te regelen met onderdak, dat is toch wel prettig als je in onbekende stad aankomt. Er zou een feest op straat zijn in de stad, maar tijdens ons avondeten viel de elektriciteit in de hele stad uit, waardoor we een rustige avond hebben gehad. Volgende dag met de Italiaanse meiden door Bayamo gaan struinen en nog tocht gedaan met paard en wagen, waardoor we in korte tijd hele stad wel hadden gecheckt. In de avond zijn we toch naar Santiago de Cuba gegaan. Vanaf 50 km vanaf Santiago begon de ellende om ons heen al. Bomen zijn volledig uit de grond gesleurd en op huizen gevallen, daken van de huizen afgevlogen, geen elektriciteit en heel veel palen omgevallen. In de stad zelf kwamen we aan in het donker en de sfeer was grimmig. In de avond door de stad gelopen en het was heel treurig. De donkere straten lagen vol puin en er was bijna geen eten te krijgen alleen in de luxe hotels. Daar zijn we uiteindelijk beland met Nederlands meisje en een Turk. Zij zijn al een jaar aan het reizen en hebben goede tips gegeven voor onze verdere trip.

In Baracoa, de meest oostelijke kustplek hebben we twee tours gedaan. Bij de eerste gingen we met gids langs een rivier lopen en uiteindelijk overgestoken om bij waterval te komen. De gids ging als aapje in onderbroek met onze tas boven het hoofd lopend door het water en wij zwemmend naar de overkant. Was geslaagd. Tweede tour was door nationaal beschermd gebied dat Fidel aan de familie Fuentes heeft geschonken. Door grot gelopen waar de Indianen leefden voor ze werden neergeknald door de Spanjaarden. In de grot afgekoeld op plek waar rivier en zee samenkomen. Gids is nog boom ingeklauterd om kokosnoten eruit te halen voor ons. Jum jum! Door de vele regen zijn we vertrokken naar Santa Clara, 17 uur in de bus.

In Santa Clara een dag geweest om graf van Che te bezoeken en wat monumenten. Einde van de dag waren we op de trein naar Cienfuegos aant wachten. Toen we een potje aan het pesten waren, vonden twee kids dit zo interessant dat ze zijn gaan meedoen. Uiteindelijk konden ze zelf verder spelen, zo schattig! De treinrit kostte 2.1 cubaanse peso voor 3 uur, 10 cent ofzo! Er was geen licht in de trein en hij hobbelde zo hard heen en weer dat we dachten dat hij ging ontsporen! Iedereen keek ons aan omdat toeristen blijkbaar die trein niet nemen. We waren de enigen. Wel een ervaring.

In Cienfuegos wilden we motor huren, maar dat was onmogelijk! Ze waren allemaal kapot.. Yeah right. Op een boot gevaren naar kasteel, we hingen half buiten de boot omdat hij zo overvol was.

Toch besloten om dagje Varadero (te toeristisch!) te doen om de drukte even te ontsnappen en op strand te liggen zonder constant te praten met Cubanen, dachten we. Zodra we de bus uitstapte in het donker zijn we hele stad achtervolgd door gast die wilde dat we in zijn casa gingen slapen, mooi niet op die manier. Strand hebben we gekregen, bij zonsondergang verse vis op het strand gegeten, heerlijk!

Als laatste stad gingen we naar Vinales waar we bij een boer onder het genot van verse mojito onderhandelden over de prijs van zijn sigaren. Het onderhandelen gaat ons al goed af en het Spaans gaat ook steeds beter. Tevreden verder gegaan op de paarden met een gids. Mijn paard bleek een dikke wond op zijn buik te hebben, geen wonder dat hij zooo traag was. Ik wilde terug naar de casa maar de boer wilde de tijd volmaken dus ging steeds via omweg, wat uiteindelijk uitliep op halve ruzie. We waren heel boos! Paarden zijn heel belangrijk hier in Cuba maar ze worden niet altijd goed verzorgd. In Cienfuegos hebben we ook paard met wagen zien vallen en het is triest om te zien dat ze er allemaal omheen staan te kijken en weinig doen.

Via Havana vlogen we naar Bogota dus laatste dag was daar. Rum en cola in de casa gedronken en goede gesprekken gehad over de situatie van het land. Zodra je alleen met mensen bent durven ze meer te zeggen over de politiek. Op straat zijn ze bang afgeluisterd te worden. Uiteindelijk in een auto uit het jaar 1951 naar vliegveld gebracht; fantastisch die oude auto's die bijna uit elkaar vallen.

Over het algemeen:
Cuba is echt een heel arm land waar het communisme nog behoorlijk voelbaar is. De mensen verdienen tussen de 12 en 24 peso per maand, tussen de 10 en 20 euro. Zelfs doktoren rijden rond in een taxi om geld te verdienen. De mensen durven nauwelijks over de situatie te praten, tenzij je alleen met ze bent. In ruil voor gratis gezondheidszorg en school, mag je tot je 18e het land niet uit. Daarna is het bijna onbetaalbaar. Op elke straathoek zie je leuzen van de revolutie, terwijl je daarnaast mensen in een hutje ziet wonen. Mooi om te zien is dat de mensen volop genieten van wat ze wel hebben, hun muziek, rum en sigaren.

Grappig aan Cubanen is (gaan we nog meer merken), is dat zodra je twee woorden Spaans spreekt, ze helemaal los gaan. En als je het niet begrijpt denken ze er niet over om langzamer te gaan praten, nee ze zeggen het gewoon 10x harder, en nog harder als je het weer niet snapt!
De busreizen in Cuba zijn ook een avontuur. Er wordt om de haverklap gestopt om Cubanen op te pikken en weer af te zetten, een buschauffeur ging velgen uitzoeken aan de kant van de weg, als ze trek hebben stoppen ze even en lege flessen worden bij boerderijen tussen het hek gestopt. Er gebeurt altijd wel wat.
Het is een prachtig land en we zijn heel blij dat we ervoor gekozen hebben om hier ook naartoe te gaan.

Op dit moment zitten we in Bogota in de wijk `La Candeleria` en de mensen hier zijn zo lief, behulpzaam en klein! Het hostel is lachen en ontmoeten heel veel mensen en horen veel mooie verhalen. Op straat leeft het enorm en overal ruik je lekker eten van verschillende kraampjes. Een fietstour van vijf uur door de stad gaf ons een kleine glimp van de stad. Nog nooit in zo'n grote stad geweest! De grootte werd nog duidelijker toen we boven op de berg stonden. Zo ver je kan kijken, zo groot is stad! 8,5 miljoen mensen. Toch voelt het rustiger dan Cuba, mensen lachen naar je (willen soms met je op de foto), maar pushen nooit om iets. In de avonden moeten we wat meer op onze hoede zijn, want er wordt behoorlijk veel gejat enz.

Nu gaan we naar het noorden van Colombia, waar we duikcursus willen doen, taalcursus, paragliden en naar ciudad perdida (trekking van 4 dagen naar de verloren stad), dus voorlopig blijven we in Colombia.

Hasta luego lieverds!!

Kus van ons!