We hebben zoveel mooie dingen gezien en gedaan in Bolivia dat dit een ellenlang verhaal is geworden met megaveel foto\'s.

Copacabana
Toen we de grens overstaken in Bolivia zagen we al meteen dat Bolivia wel een land apart is. Bolivia is het armste land van Zuid Amerika en de sfeer is anders dan in andere landen. Tijdens een stop met de bus zagen we hoe dieren werden vervoerd. Lama\'s en schapen worden in een busje gegooid met de eigenares en kind erbij! De schapen die niet in het busje passen, worden boven op de bus vastgeknoopt met touwen, levend ja;) heel apart gezicht!

Vanuit Copacabana zijn we met Mariana, Fiorenza en Cecilia naar Isla del Sol gegaan, een eiland in het Lake Titicacameer. We zijn van noord naar zuid gelopen over dit prachtige eiland. Bij de meiden zat het tempo er duidelijk niet in dus aan het eind was het flink doorstappen om de boot weer terug te pakken naar Copacabana. Rutger als leider liep 50 meter voorop om het gekwek een beetje te ontlopen en het tempo op te schroeven, wat gelukt is, want uiteindelijk hebben we net de boot gehaald. De volgende dag met zijn allen naar La Paz gegaan.

La Paz
De eerste nacht verbleven we in Loki Hostel aka Party Hostel, maar de volgende dag hebben we een chiller hostel gevonden, MET jacuzzi! La Paz is de stad van de goedkope souvenirs en we zijn helemaal losgegaan. Saskia was een tas kleding verloren dus we voorraad moest weer aangevuld worden. In Bolivia hebben ze niet echt supermarkten maar kleine winkeltjes en veel markten waar je lkkr goedkoop kan eten. De euroknaller: een goed gevulde soep, een vol bord eten en een gelatine achteraf, helemaal top! Ook maken ze rare combi\'s. Een bord met pasta, rijst, friet en kip, als je mazzel hebt krijg je een schijfje tomaat erbij. Groente doen ze verder niet aan. Ook de hygiëne is een stuk minder. Mensen pissen schaamteloos tegen hun eigen auto aan en tijdens busstoppen trekken ze gwn de broek omlaag en gaan schijten aan de kant van de weg, trekken de broek weer op en gaan zo de bus weer in. Een van de vele markten in La Paz is de witch market waar ze lama embryo\'s verkopen. Bolivianen begraven dit onder een hoek van hun huis, het brengt geluk zeggen ze. In La Paz hebben we gedag gezegd tegen de meiden die weer verder moesten. Cecilia gaan we in Cordoba opzoeken en we slapen een week bij de andere twee meiden in Santiago de Chili. Rutger en ik gingen vanuit La Paz op en neer naar de jungle, Rurrenabaque.

Rurrenabaque
We moesten met het vliegtuig om er te komen, want de bus wordt sterk afgeraden, 24 uur lang death road wil je niet. In een jeep met gids, kokkin en een ander stel reden we naar Santa Maria. Vanaf daar stapten we in een bootje en kon de tocht beginnen. Het was heel ontspannen en het andere stel was heel aardig. Onderweg naar onze lodge zagen we vooral veel schildpadden en vogels. Toen we bij onze slaapplek aankwamen zagen we meteen onze huisdieren, kaaimannen die om onze houten hutten heen zwommen en lkkr lagen te zonnen. De andere mindere dieren waren de muggen, god wat een krengen! Rutger had er na de eerste bootrit al 30 muggenbeten op zijn rug omdat onze kokkin achter ons alleen maar lag te slapen onder een handdoek en ze niet dood sloeg. Na een heerlijk bereidde maaltijd zijn we op een boerderij verderop zonsondergang gaan kijken. De volgende dag hebben we helaas niet naar anaconda\'s gezocht, de kans was maar 5 tot 10%. Daarvoor in de plaats hebben we wel luiaards, apen, een racoon, papegaaien en als hoogtepunt een toekan gespot. Sas vloog bijna uit haar boot van blijdschap. Wat een prachtbeest! Ook al was het van een flinke afstand. Die dag was Sebastian jarig en de kokkin had een heerlijke cake gebakken met een fles wijn erbij cadeau, waar we in de avond heerlijk van hebben genoten. In de nacht komt de jungle tot leven, dat wisten we, maar dit was echt niet normaal. We konden nauwelijks slapen van het kabaal van de vogels en apen en af en toe hoor je een splash van een kaaiman onder je bed. De apen vonden het ook blijkbaar leuk om nootjes en vruchten op ons dak te gooien. Welcome to the juuungle!

De dag erop stond het zwemmen met dolfijnen op de planning. Wij hadden de planning gewijzigd want dezelfde dag zagen we zoveel toeristen met bootjes bij de dolfijnen dat we daar geen trek in hadden. Liever als het was rustiger was, de volgende morgen dus. Er moet wel gezegd worden dat dit andere dolfijnen zijn dan de bekende flipper. Deze dolfijnen hebben een langere snuit, zijn blind en hun kleur en vin is anders. Dat komt door het lastige leefgebied. Rutger en Sebas hingen vrolijk aan de boot toen de dolfijnen kwamen. Het water is heel donker dus je ziet ze niet en zij zien jou niet, met als gevolg dat ze zachtjes met hun tanden aan je voeten knabbelen. Saskia had al een rondje gezwommen en zat weer in de boot en werd door de jongens het water ingeroepen. Na een bijt in de teentjes vond ze het wel weer mooi geweest. Het lichaam tussen je benen door is heel zacht maar het is anders dan echt echt met dolfijnen zwemmen. Rutger en Sebas vonden het schitterend en hingen schaterend aan de boot. Genieten om te zien! De dolfijnen waren heel nieuwsgierig. Dit was een mooie afsluiter van de trip. We reizen in het regenseizoen, maar we hebben zoveel mazzel tijdens al onze trips, het regent bijna nooit tijdens trips.

Oruro
Carnaval in Oruro, de twee na grootste parade van Zuid Amerika. We hadden pruiken gekocht, de tas gevuld met bier dus we waren er klaar voor! De parade begint om 8.00 \'s ochtend en eindigt 0.00 in de nacht. Wij kwamen om 9.00 uur aan en konden op een tribune zitten kijken, met de nadruk op zitten. Het was geweldig om te zien, al die prachtige kostuums! Toch na een aantal uur zitten en wat biertjes verder wil je zo graag zelf dansen en bewegen. Dat was niet echt mogelijk helaas. Zodra je ging lopen werd je door allemaal mensen belaagd met schuimbussen. Dat is HET ding van carnaval. Mensen (nee niet alleen kinderen) lopen in poncho\'s rond en spuiten iedereen compleet onder. Aan het eind vd middag liepen ze zelfs over het pad van de parade en kwamen sommige kostuums onder te zitten, ook dronken mensen wilden met alle mensen op de foto, wat het uitzicht er niet mooier op maakte. Al met al, geweldig om eens mee te maken, maar nooit weer. Volgende x Rio;)
Na anderhalve week in La Paz met een paar mooie stapavondjes en de uitstapjes was het tijd om door te gaan naar Uyuni.

Van velen hadden we gehoord dat de tour vanaf Tupiza naar Uyuni (zoutvlaktes) beter was, dus we probeerden met een jeep mee te rijden naar Tupiza. In Uyuni is verder ook geen drol te beleven. We hadden alleen net de pech dat we de jeeps hadden gemist en bussen gingen niet. Het was carnaval en alle buschauffeurs waren te dronken om te rijden. Iedereen was de hele dag op straat aan het feesten. Een paar bandjes liepen door de stad met dansende mensen eromheen, wat een vrolijkheid. De volgende dag toch met een jeep samen met een aantal locals mee kunnen rijden naar Tupiza. Hier begon het schitterende landschap al, bergen, vulkanen, bergen, lama\'s en oh ja nog meer bergen.

Tupiza en Uyunitour
In Tupiza hadden we eerst even een leuke taak. Maasbommel, een geweldig jaarlijks feest in NL met 70 vrienden, zouden wij gaan missen. Dus daar moesten we iets op verzinnen. We hebben bordjes gemaakt van maasbommel met confetti en daar zouden we wat leuke kiekjes mee maken tijdens de tour. Na het knutselen gingen we paardrijden met een gids van 15 jaar oud. Tupiza is echt een klein dorpje midden tussen de Rainbow Mountains (kleurijke bergen) en je krijgt echt het gevoel alsof je door de Wild Wild West (paard)rijdt. Voor het eerst in de galop geweest en dat was echt lachen! Rutger had de smaak te pakken, maar Saskia\'s helm viel steeds voor haar ogen waardoor ze niks meer zag en het paard bleef draven ipv galopperen. Op dat moment was het gewoon vast blijven houden, stuiteren en hopen dat het paard de goede kant uit ging. Rutger lag uiteraard helemaal dubbel.

Vervolgens stond de langverwachte tour op de planning naar de zoutvlaktes, vier dagen en drie nachten. Bij de organisatie hadden ze al gewaarschuwd dat de zoutvlaktes helemaal onder water zouden staan, waardoor we er niet zo ver op konden en geen grappige perspectieffoto\'s konden maken. Naja, balen maar het zou nog steeds een geweldig gezicht zijn. Met twee jeeps gingen we op pad. Wij deelden de auto met twee Zwitserse meiden, kokkin en gids/chauffeur. De andere jeep had drie Engelsen en een leuk Nederlands koppel. Je zit van \'s ochtends tot einde van de dag in de auto en stopt bij alle mooie plekken. De chauffeur en kokkin hielden van discomuziek dus de sfeer zat er vanaf het begin goed in. Zingend reden we langs schitterende plekken. Het is lastig te beschrijven, want je rijdt dagen lang door bergen, rotsgebieden in allerlei vormen, verschillende meren, kleine dorpjes, vulkanen (in dat gebied zijn er wel meer dan 100!), door de woestijn en je ziet megaveel lama\'s en flamingo\'s. De wegen zijn enorm slecht dus je zit tien uur lang in een massagestoel in de auto. Het uitzicht is zo mooi dat dat niks uitmaakte. Je voelt je zo klein tussen al die natuur! De foto\'s geven een beter beeld. De kokkin bereidde echt lekker eten vanuit de achterbak van de auto en in de avonden sliepen we in kleine basic dorpjes. Wij hadden mazzel met de Zwitserse meiden, ze waren heel aardig en hielden ook nog wel eens hun klep:) Het Nederlandse stel, waar het goed mee klikte, had minder geluk. Die Engelsen lulden aan een stuk door (en er zat niks interessants tussen). Als we in de avonden samen zaten werden wij er al gek van haha. Gelukkig waren Rutger en ik al gewend aan de hoogte en hadden de Zwitserse meiden ook nergens last van. De andere auto was de pineut, geen van allen hadden ze van tevoren tijd genomen om te wennen aan de hoogte en een paar waren er flink ziek. De hotsprings was ook een van de plekken die we bezochten. Terwijl het buiten vrij fris was kon iedereen lkkr opwarmen in het natuurlijke warmtebad. Even daarna zaten we weer in de auto om een van de meren te bezoeken en PATS! Lekke band! De wegen waren echt allemaal offroad en het was al een wonder dat we zover waren gekomen zonder problemen. Onze ervaren gids en handige Rutger hadden binnen tien minuten een nieuwe band erop gezet, fluitje van een cent! De laatste dag reden we naar de zoutvlaktes om de zonsopgang te zien. Komen we daar aan, is alles droog! Regenseizoen;)?!?! Maar een paar kleine plassen waar je een mooie weerkaatsing van de wolken in zag. Rutger en ik hadden ons voorbereid en het foto\'s maken kon beginnen (zie resultaat). Wederom een geweldige afsluiter van een van de mooiste touren deze reis.

Potosi
Meteen na deze klapper stond de volgende activiteit op de planning. De zilvermijnen in Potosi. Sas had wel een beetje zenuwen, zij krijgt de kriebels bij het idee 2 km diep in een mijn te zitten met verhalen dat je moeilijk kan ademen, half moet kruipen en het megaheet is (claustrofobischhhhh). Maar, wederom won de nieuwsgierigheid het van de angst en de volgende dag zaten we met een pak, helm met lamp en speciale schoenen in een busje met 10 anderen op weg naar de mijnen. Eerst even een stop gemaakt om cocabladeren en een fles sap te kopen voor de mijnwerkers en een mondkapje voor onszelf. Bij deze stop kregen we al wat uitleg over de mijnen en de werkers die dag in dag uit moeten bikkelen. Degene die het meeste binnenhaalt, verdient het meest. Vanaf 16 jaar mag je legaal werken in de mijnen, maar de meeste ouders geven toestemming dat hun kind al vanaf hun 13e mag werken om extra geld te verdienen(totdat ze doodgaan). In de mijnen eten de werkers niet, ze eten de hele dag door cocabladeren en drinken pure alcohol 96%. Wij hebben een slokje geproefd en dat was VIES! Slokdarm was wel gedesinfecteerd. Eenmaal in de mijnen had Sas haar zenuwen meteen uitgeschakeld, als die jochies hier dag in dag uit kunnen werken, moest zij niet zeuren over 2 uur in de mijnen. Onze gids was zo klein dat zij nauwelijks hoefde te bukken, wij hebben daarentegen bijna twee uur krom gelopen en een keer een stukje moeten kruipen. Je loopt langs het spoor waar de mijnwerkers met volle karren langskomen, dus af en toe moesten we tegen de muur duiken om de mijnwerkers erlangs te laten. Eenmaal diep in de mijn hebben we een aantal groepjes mijnwerkers gesproken. De karrentrekkers en duwers zijn de jochies van 13 tot en met 16 die ervaring moeten opdoen. 12 karren moeten elke dag in en uit de mijn worden geduwd, echt onmenselijk. Deze jochies vroegen meteen of er nog vrijgezellen dames in de groep waren, maar dat was helaas niet het geval. Waarop Rutger met verleidende stem zei: joehoee but I\'m single! Na de vertaling van de gids begonnen de jongens te zenuwachtig te lachen. Alle mijnwerkers die we hebben gesproken waren heel vriendelijk en vertelden hoe lang ze er al werkten en wat hun taak was. Geen van allen wilden in de mijn werken, maar een keuze hadden ze niet. Het werk wordt al generaties lang doorgegeven. Sommigen werkten er al 40 jaar! Anderen die diep in de mijnen met explosies werken halen de 40 soms niet eens. Eenmaal diep in de mijn werden we gewaarschuwd dat er een explosie zou komen, het was daar ontzettend heet! Toen moesten we met de hele groep een stuk hollen waar het veiliger was. Je kon daar bijna niets zien van het stof. Op de weg weer naar boven richting de uitgang kwamen er weer wat jonge jongens langs die de kar het laatste stuk omhoog moesten duwen. Dit is zo ontzettend zwaar voor ze dat de gids een voor een twee jongens uit onze groep pikte die tien meter moesten helpen duwen. Ook Rutger heeft nog geholpen, waarna hij even moest uitpuffen. Onvoorstelbaar dat die jongens dat 10 uur per dag doen. Nog een beetje verbaasd van wat we hadden gezien zaten we in het busje weer terug. Het was een heel indrukwekkende tour.

Sucre
Na al die drukke activiteiten wilden we even uitpuffen en niks doen in Sucre, de witte stad. Goedkoop hostel met privekamer gevonden waar we lekker hebben gechilld. Sucre is een leuke stad om doorheen te slenteren. We hadden hier weer afgesproken met Tosca en Wybren, het Nederlandse stel van de Uyuni tour en zijn lekker uit eten geweest. Met als voorafje, jaja bitterballen! Heerlijk, ook al konden ze natuurlijk niet tippen aan die van NL. De kriebels voor Brazilië begonnen al flink te komen en vooral Rutger was soms wel klaar met de mensen in Bolivia, die niet altijd even vriendelijk overkomen en waarbij hygiëne ook niet echt aanwezig is. De bus van Sucre naar Santa Cruz wordt sterk afgeraden dus zijn we via Cochabamba gegaan. Twee nachtbusjes achter elkaar stonden dus op de planning. Heel vroeg in Cochabamba aangekomen hebben we onze tassen gedropt in hetzelfde hostel waar Tosca en Wybren ook heen gingen. Samen ontbijtje gepakt en toen zij lekker hun bedje in konden duiken hadden wij nog een lange dag voor de boeg. In Cochabamba staat de grootste jezus van de wereld, jaja hij is een paar centimeter groter dan die van Rio. Nu interesseren wij ons niet heel erg in jezus maar het was toch een mooie dagopvulling. Een flinke wandeling de berg op in de brandende zon bracht ons bij die beste vent en vanaf dit punt hadden we meteen een mooi uitzicht over Cochabamba, wat echt een leuke sfeer heeft. Eenmaal aangekomen in een parkje wilden we een powernapje in het gras doen. Toen we net ingedommeld waren kwam er een politievent ons wakker maken dat dit niet toegestaan was. He jammer nou! Wij aan de rand van het park allebei een bankje uitgekozen om ons slaapje te hervatten, maar nee hoor, hier werden we na 20 minuten gespot. Ook dit was verboden. Vraag me toch af hoe al die zwervers het voor elkaar krijgen dan, maargoed. Uiteindelijk nog wat rondgewandeld, een lekkere maaltijd gescoord en naar de bus gegaan.

Santa Cruz
De laatste stad voor Brazilië! Deze stad ademde een minder leuke sfeer dan Cochabamba en we zaten in een vies, oud hostel. We hadden best trek en vroegen de menukaart bij een restaurant, waar er weer eens niet werd gereageerd en het meisje chagrijnig wegliep. Sas haar irritatiepunt lag wat hoger had door dat ze wel de kaart zou halen en wilde wachten. Rutger had het echter al helemaal gehad en stond al en straat verderop. Zo hoefde het niet voor hem, zijn begrip voor verbitterdheid/verlegenheid of ongeïnteresseerdheid (wat het ook is) was op. Een stukje verderop hebben we een heerlijke euroknaller (10 bolivianos) gevonden met kip milaneza en limonade, onze favoriet, geserveerd door een lieve dame wat het allemaal goedmaakte. Uiteraard zijn er genoeg lieve behulpzame mensen in dit land! In het hostel hebben we twee chille Israëliërs ontmoet die vanuit Brazilië kwamen en meteen wat tips uitgewisseld. Ook hebben we hier ons profiel van couchsurfen helemaal afgemaakt, want nu zouden we eindelijk beginnen! Om geld te besparen gaan we couchsurfen en in Argentinië liften. We besparen niet alleen geld, maar we denken dat we hierdoor ook een leuke, nieuwe wending aan onze reis kunnen geven en meer lokale mensen gaan ontmoeten. Na ons eerste bericht te hebben gestuurd naar een jongen in Bonito die veel ervaring heeft, was het hopen op antwoord. In de laatste stad van Bolivia moesten we nog even genieten van de grote markten waar alle Bolivianen samenkomen om te eten, hun fruit en groente te halen of fruitshakes te drinken. Dit gaan we echt wel missen!

Dankjewel voor alle leuke reacties vorige keren! We hebben even op ons laten wachten met dit verhaal maar Brazilië heeft ons teveel afgeleid;)