Van de kust hebben we een bus gepakt naar Cusco dat op 3300 meter ligt. In de bus hebben we een valiumpil erin geknald om toch wat slaap te pakken. Vanaf 2500 meter ligt hoogteziekte op de loer en Saskia voelde zich behoorlijk beroerd bij aankomst. Bleek dat slaappillen sterk werden afgeraden als je naar zo\'n hoogte gaat, oeps. Ook moet je flink je rust pakken. Wat deden wij: geld besparen op de taxi en wandelen met de backpacks op = duidelijk geen goed idee.

In het hostel hebben we een paar dagen rust gepakt voordat we naar de Machu Picchu zouden gaan. De meesten doen een jungletrek, de incatrail of pakken de bus/trein. Rutger en ik hadden het idee gekregen om eens wat anders te doen: op de motor naar de Machu Picchu! Dit werd sterk afgeraden aangezien het regenseizoen was en er gevaar voor vallende stenen is van de bergen, maar bij het verhuurbedrijf zei Alejandro dat het wel zou kunnen met voldoende ervaring. Dat hadden wij wel, vonden we zelf;) Waarbij Alejandro steeds peinzend naar Saskia keek. Het beeld klopte nog niet helemaal in zijn hoofd waarschijnlijk. De nacht voor vertrek regende het zo hard dat de zenuwen flink aanwezig waren en we zelfs hebben getwijfeld om het af te blazen. We hoorden allemaal rampverhalen voor vertrek over wegspoelende busjes door rivieren over de weg, maar we dachten; we moeten het zelf proberen en kijken hoe ver we komen. De rit zou 6 uur duren van Cusco naar Santa Teresa. Daar zouden we een taxi pakken naar Hidroelectrica en vanaf daar de trein naar boven naar Aguas Calientes (het dorpje onderaan de Machu Picchu.

In de ochtend zijn we helemaal ingepakt en klaargemaakt voor de rit. Op de berg zou het nog wel eens flink koud kunnen worden. Snel de drukke stad verlaten en daar begon meteen het mooie landschap. Het rijden ging hartstikke goed en het weer zat mee. Toen kwam de grote berg van 4.2 km hoog die we over moesten. Slingerpaadjes brachten ons bij de top, Abra Malaga, waar we een geluksmoment hadden. Het was zo genieten! Overal zie je bergen met ijstoppen en je ziet de slingerweg die je nog te gaan hebt. We hadden geen tijd voor veel foto\'s aangezien we de trein wilden halen, dus snel weer door met de afdaling, want we lagen op schema! We moesten een beetje oppassen met afdalen, want het was ijzig op de weg. Daarna kwamen de heerlijke ruime bochten langs kleine dorpjes en kregen we nog meer vertrouwen in de motoren en ging de snelheid ook omhoog. Zo nu en dan moesten we een rivier oversteken die over de weg liep. Dit is even goed oppassen, want je ziet de keien niet en die wil je echt niet raken met een ravijn naast je. Alles ging gelukkig goed en we kwamen aan bij het laatste off road gedeelte. Stuiterend door kuilen en over stenen met aan de ene kant een megaberg en aan de andere kant de ravijn, wat een kick! Veilig en op tijd zijn we aangekomen bij het hostel, waar we de motoren konden stallen en in een taxi konden springen. Deze 20 minuten waren angstaanjagender dan de hele 6 uur op de motor! Als je zelf geen controle hebt lijkt die ravijn steeds heel dichtbij te komen;)

Met de trein omhoog gegaan naar Agua Calientes, waar we vroeg en voldaan in slaap zijn gevallen. Als een van de eersten stonden we de volgende morgen om 5.00 uur in de rij om de klim naar de Machu Picchu te maken van een uur. Hijgend en puffend kwamen we boven aan en dan hoop je toch zeker de eersten te zijn: mooi niet! Zitten er al een stel granny\'s op een bankje te fluiten die met de bus omhoog waren gegaan! Nou dan bij de eerste 25, ook goed. Je ziet dan de Machu Picchu zonder toeristen, wat echt indrukwekkend is. Nog een klim op de Wayna Picchu gaf ons een geweldig uitzicht op de Machu Picchu. Hierna nog even rondgelopen en heeel rap weer gegaan. Tegen 11 uur komen de megabussen aan en zie je gidsen met vlaggetjes en hordes mensen erachter, verschrikkelijk!

De route van de trein hebben we dit keer omlaag gelopen, wat een paar uur duurde. Vroeg in het hostel gaan slapen, want de volgende dag moesten we terug op de motoren. Het eerste off road stuk ging vlot totdat na een uur Sas erachter kwam dat haar tas van de motor was gevallen:s. Hele stuk weer terug gereden op en neer, maar uiteraard was die al meegenomen. Gelukkig alleen wat kleding kwijt, waar een Peruaan nu vast heel blij mee is. Wel twee uur vertraging en de zon brandde flink. Daarna vroegen we in een klein dorpje waar een tankstation was, dat waren we voor vertrek vergeten. Die kwam dus niet meer op de hele route van 6 uur, alleen bij aankomst. Of we moesten een uur een andere kant op rijden, nog meer offroad pfff! We hadden geen keus, dus daar gingen we. Dit was geen prettige weg en onze motoren slingerden over de kiezels. Zwetend aangekomen hebben we snel getankt. Een grote ton benzine werd door een smal vergiet in de tank gegoten en klaar is kees!

Op de verdere terugweg namen we dit keer goed de tijd om foto\'s te maken en extra te genieten. Van de hitte onderaan de berg gingen we de regen, hagel en kou in op de berg, poe die duurde nu voor ons gevoel een stuk langer! Toch zijn we af en toe klappertandend afgestapt voor wat kiekjes. Dit willen we nooit meer vergeten. Het rijden ging hartstikke goed ondanks de regen en hagel. Op de heenweg wil je je nog wel eens verschakelen net voor een bocht waardoor je band een beetje wegglipt, maar daar was nu geen sprake meer van. Wel waren er houten bruggen waar soms net een paar plankjes misten. Voor een auto geen probleem, maar met de motor kan dat heel vervelend uitpakken. Ook lagen er hier en daar stenen op de weg of vielen er wat van de berg af. We moesten dus heel gefocust rijden. Toch was dit niet het engste van de rit, dat zijn namelijk de honden. Die springen uit het niets op en rennen achter je motor aan. Voor degene die achteraan rijdt is dit echt schrikken en uitwijken geblazen! De hele terugreis heeft 11 uur geduurd met alle vertragingen en pauzes. Net in het donker kwamen we weer in Cusco aan en Alejandro was blij ons weer te zien. Het was een hele pittige maar supermooie rit waarbij we ervaring hebben opgedaan voor ons leven. Dit was echt ons grootste avontuur ooit!