Brazilll Lalalalalalalaaaaaaa!

Amigos!

We zijn onderhand al in Mendoza (onze een na laatste stad) en hebben nog maar 2 weken te gaan. We zijn bijna een maand in Brazilië geweest en een weekje in Uruguay.

Corumba en Bonito
De grensovergang ging heel soepel van Bolivia naar Brazilië. Aan de Braziliaanse kant stond een rij van vijf uur met voornamelijk Bolivianen die Brazilië in wilden. Wij dachten, aaah nee dit gaat een lange dag worden. Totdat een lief vrouwtje op ons af stapt en zegt: \'Jullie zijn toeristen, dus jullie hoeven niet in de rij te staan.\' Wij schuifelden een beetje ongemakkelijk naar voren langs de Bolivianen en glipten naar binnen om onze stempel te krijgen voor Brazilië. We werden warm onthaald in het stempelkantoortje en die vent vond het geweldig dat we in zijn land kwamen. Dit was een goede start in Brazilië! We moesten bij de volgende stad Corumba komen en de taxi vonden we te duur, dus na een paar minuten aan de kant van de weg met de hand omhoog gestaan te hebben, werden we opgepikt door een oud mannetje die we echt nauwelijks konden verstaan. Portugees is dus echt niet hetzelfde als Spaans. Gelukkig helpt het Spaans een beetje. We zaten eerst in de laadbak, maar de Braziliaanse politie vond het toch veiliger als we voorin met z\'n tweeën gingen zitten. Okeejjj! Na dit ritje werden we al helemaal enthousiast in dit land.

We hadden bericht gekregen van een host van couchsurfen dat we welkom waren in Bonito en hij kon ons ook kon oppikken van het busstation. Wij waren echt blij en deze eerste ervaring bleek heel goed uit te pakken. We zijn een paar nachtjes in Bonito gebleven, waar wij voor onze host hebben gekookt, maar hij ook voor ons. Hij reed ons overal en nergens naartoe met een vriendin van hem: Rihanna door de speakers en keihard meezingen! Het meisje deed steeds de \'microfoon\' voor Saskia\'s gezicht waarop ze uiteraard mee moest zingen, maar de tekst niet kende. Rutger had zich veilig voorin de auto genesteld en zat te gniffelen. We zijn een paar keer naar een rivier gegaan met superhelder water waar je tussen de vissen zwemt, waar eind van de middag de papegaaien langsvliegen en we lekker een potje hebben gevolleybald. Ook hier werden weer onder leiding van het meisje uitvoerig danspasjes van Rihanna nagedaan en geleerd aan het volk dat er al was, hilarisch! We hebben 1 tour gedaan naar Grotto Azul, een grot met stalagmieten en stalactieten en onderaan een heldere blauwe waterbron. Bonito is een mooi plaatsje en daarom ook duur. Gelukkig hadden we een top couchsurfadres.

Iguazu
Vervolgens gingen we naar de Iguazu watervallen. Tijdens deze reis kwamen we 4 lachen gasten uit Amsterdam tegen, waarmee we hebben gekaart en vervolgens billenbrand voor de loser hebben gespeeld op het busstation tot diep in de nacht. Na de busreis hebben we meteen de Braziliaanse kant gezien. Dit was heel indrukwekkend, want vanaf deze kant zie je het schitterende uitzicht op de lange water muur die vooral gevestigd is Argentinië. Er was een hele route gebouwd door de watervallen waar ook een soort kleine beren rond los lopen. Twee dagen later gingen we naar de Argentijnse kant met een Nederlands meid (Karin) die we in het hostel hadden ontmoet. Vanaf het moment dat we het hostel uitliepen begon het keihard te regenen en het is de hele dag niet opgehouden met regenen. Maar dit mocht de pret niet drukken. Poncho\'s aan en gaan met die banaan! Het was een Hollandse dag zeiden we en hebben in alle plassen gestampt, terwijl de treintjes met mensen langskwamen met wat zure gezichten omdat het regende. Bij de grootste waterval hebben we echt heel lang gestaan en onze ogen uitgekeken, wat een geweld! Weer een Wauw-moment in onze trip!

Rio
We zijn niet langer blijven plakken in Foz do Iguazu, want we stonden al een tijd te popelen om naar Rio te gaan. We moesten wel een pittig lange busreis ondergaan van 25 uur waarbij er ook nog eens een 2,5 uur durende controle bij kwam voor drugs en gestolen spullen. Alle tassen van de Paraguayanen werden opengerukt en op de grond gegooid, horloges werden van armen afgetrokken en ze werden hardhandig gefolieerd als ze gestolen spullen hadden. We waren een beetje bang dat ze onze tas met mooie souvenirs ook op die manier open gingen trekken, dus we stonden al in de startblokken om er iets van te zeggen. Toen ze bij onze tas kwamen en zagen dat die van ons was, werd er heel voorzichtig mee omgegaan. Eenmaal aangekomen in Rio hebben we ook hier via couchsurfen een hele leuke host (Rafael) gevonden, die eigenlijk geen tijd had en zijn appartement was een slagveld. Toch was hij zo tof dat hij ons bij hem liet verblijven in Lapa. We werden verwelkomd met een zelfgebrouwen biertje, wat shotjes en hij heeft alles opgeruimd zodat we een eigen kamer hadden met het lekkerste bed van de hele reis! De volgende dag zijn we naar Escalera de Selaron gegaan, de trappen, waar de clip \'beautifull\' van Snoop Dog en Pharrel is opgenomen. De trappen zijn gemaakt van mozaïek door een Chileense kunstenaar Jorge die onlangs is overleden.

Rutger\'s kennis, Sam, uit Utrecht woont tijdelijk in Rio en die hebben we opgezocht. Hij heeft 2 jaar geleden 6 maanden in Rio gewoond en kan al een goed woordje Portugees. Handig, want wij vonden het maar knap lastig om te spreken met de inwoners en hij heeft ons goed de stad laten zien. Sam en Rutger waren net na elkaar jarig en 10 maart hebben we de hele dag aan het strand gechilld met pintekes, muziek en omringd door megaveel en megagrote billen. We keken onze ogen uit! In de avond kwamen twee Brazilianen ons vergezellen met het dochtertje van een van de twee, echt een heerlijke dag met een geweldige zonsondergang. Rio is waarschijnlijk de mooiste stad die we hebben bezocht met mooie stranden, superaardige mensen, en omringd door bergen.

De volgende dag met Rutgers verjaardag zijn we de sugarloaf opgegaan, twee bergen in de wijk Urca. De eerste berg zijn we opgewandeld en het laatste stuk met de kabelbaan omhoog. Wat een geweldig uitzicht!
Van Rio wordt gezegd dat het een gevaarlijke stad is en dat klopt ook. In de wijk Lapa waar wij verbleven slapen veel mensen op straat en \'s avonds voel je je er helemaal niet op je gemak. Wel zijn hier allemaal leuke tentjes waar je kunt drinken en mensen op straat samba spelen en dansen. Toch zie je elke 20 meter politie en nog hoor je zoveel verhalen van berovingen. Wij zijn in deze wijk overdag BIJNA overvallen toen we een flesje drank voor onze host wilden halen. We liepen een winkeltje uit en er lopen vier à vijf jochies van 14-15 op ons af. Rutger zag meteen dat de ene gast een pistool uit zijn broek haalde en aan een van de andere jongens gaf. Foute boel en Rutger sleepte Saskia mee de straat over waar net een stoet auto\'s langskwam. Parallel aan de andere kant van de weg liepen de jongens met ons mee. Na een halve sprint waren we uitgekomen bij een groot plein waarna we achterom keken en de jongens weer terugliepen de straat in. Fjieeuuwwww! We hadden net onze camera mee, veel geld gepind en kostbare dingen mee (wat we normaal nooit hebben). Gelukkig niks aan de hand en het maakt je nog weer een stuk alerter. Dit is de negatieve kant van de stad, er zijn aardig wat rotte appels, vooral in het centrum en Lapa. Toch vinden wij het echt een topstad. Iedereen is heel erg behulpzaam en als ze zelf iets niet weten vragen ze allemaal andere mensen tot ze je hebben geholpen. Ze zeggen allemaal gedag en zijn blij met je komst.

In het weekend had Rafael tijd voor ons en toen heeft hij ons meegenomen voor ontbijt met een vriend en vriendin van hem. Het plan was om te ontbijten in parque Lage, de mansion ook uit de clip \'beautiful\'. Dit hadden meer mensen bedacht en we kwamen op een enorme wachtlijst, laaat maaarrrr! Rondgewandeld daar en vervolgens een nieuw tentje opgezocht. Uiteindelijk is het een brunch geworden met een heerlijke megapasta. Toen we naar de auto liepen hoorden we ineens een keiharde knal en zagen we een vuurregen boven ons hoofd. Wij rennen en bleek dat er een elektriciteitskabel boven ons hoofd was geknapt! Niks aan de hand gelukkig. Die kabels hangen hier allemaal door de straten, waar je zo nu en dan ook nog wat aapjes op ziet wandelen. Gek gezicht.

Dat we Sam in Rio konden opzoeken was al toevallig, maar dat ook Robbert en Daniel uit Utrecht in Rio zouden zijn was nog een extra toeval. Wat stranddagen, lekkere maaltijden en avondjes drinken met wat bekende gezichten was echt leuk. Rutger begon gelijk weer beetje plat Utrechts te praten en het voelde weer helemaal vertrouwd qua gesprekken en humor. Dat is toch wel anders als je iedereen steeds opnieuw moet leren kennen die je ontmoet. Sinds Robbert en Daniel in Rio aankwamen begon het met regenen, dus zij wilden snel door naar Ihla Grande. Wij zouden ze later opzoeken op dit paradijselijke eiland. We hadden namelijk eerst nog iets op ons verlanglijstje van Rio staan, een bezoekje aan de favela\'s met Sam. Sam heeft namelijk twee jaar geleden een stage gelopen bij een groot sportcentrum wat aan de bodem van de favela ligt. Onze laatste dag in Rio zijn we met Sam en Auri ( een vriend van Sam uit de favela). Vroeg in ochtend hebben we de bus gepakt naar Rocinha, de grootste favela van Rio met ong. 200.00 inwoners. Zo groot ziet het er helemaal niet uit als je tegen de berg opkijkt, maar je vergist je erin hoeveel mensen er kunnen wonen en hoe elk plekje wordt benut. We zijn eerst naar het sportcentrum gegaan waar Sam heeft gewerkt. Het was mooi om te zie hoe gemotiveerd de jongeren waren en elke dag daar trainden in welke sporttak dan ook. Het houdt ze van de straat en zoveel mogelijk van de drugs weg.
Daarna hebben we met Auri afgesproken onder aan de stad en zijn met een collectief busje omhoog gesjeesd door de smalle betonnen straatjes. Vanaf boven zijn we naar beneden diep door de wijk gelopen, net een doolhof. Iedereen kende Auri, omdat hij een judoka leraar is en de mensen waren daardoor ook zeer vriendelijk naar ons. Paar keer een praatje gemaakt met wat kinderen en ouderen. We hebben dus geen angst gevoeld en hoorden van Sam dat het een stuk veiliger is geworden hier. Twee jaar geleden zag je jonge jochies met een bazooka en AK47 in de arm en wist je dat het niet pluis was. Vanaf deze wijk is ook eens een politiehelicopter met een bazooka naar beneden geknald. Er heeft recent een grote schoonmaak plaatsgevonden ivm het WK en de olympische spelen. Verschillende delen van de politie en het leger hebben zich samengevoegd en druk uitgeoefend, waardoor vele drugsbazen zijn gevlucht of zich schuil houden. De wapens zie je totaal niet meer op straat en zo nu en dan zie je een politiewagen met megageweren uit de raampjes voorbij rijden. Sam was op zoek naar een blinde judoka die hij wilde interviewen, maar die was jammer genoeg niet thuis. Na een heerlijke lunch onderaan de favela hebben we een verfrissende duik genomen in de wilde zee met nog twee jonge sporters. Die avond stond Sam ineens stuiterend in ons hostel met goed nieuws: een vriend Julio had gratis kaartjes voor een groot feest in de Sambadrome. Alle grote Braziliaanse artiesten stonden er met 30.000 swingende Brazilianen. Wat een geweldige afsluiter! Het voelde als een dag in het echte leven van de Brazilianen, waarin wij de hele dag de enige toeristen waren en warm werden onthaald.

Ihla grande
Helaas hield het noodweer aan en aangekomen na de bootrit was alles doorweekt. Er zijn geen taxi\'s dus je moet alles lopen. Eindelijk een hostel bereikt en hopen op beter weer de volgende dag. Zonder zon is dit paradijs namelijk geen paradijs, want dan kun je niks. Volgende dag naar het hostel van Robbert en Daniel verhuisd en de hele middag wezen kaarten en dobbelen en biertjes drinken. Er werd een grote party in het hostel voorspeld voor in de avond. Maar eerst begon er een Turk op gitaar zwoele liedjes te zingen, waar wij geen gehoor aan gaven en vrolijk verder dobbelden en lachten. Hier was de gladnek niet van gediend, want hij moest uiteraard het middelpunt van aandacht zijn en iedereen moest aan zijn lippen hangen. Hij stopt met spelen en verzocht ons te stoppen met dobbelen, vooruit, zo gevraagd en na een aantal vragen zo gedaan. Nog geen tien minuten later komt er een grote kale gast met het verzoek of we even aan het andere uiterste van de ruimte willen gaan zitten, daar kunnen we doen en laten wat we willen. Nja best, wij verhuizen en het mexicanen (dobbelen) werd vrolijk voortgezet. Vijf minuten later werd een box recht boven ons hoofd aangezet om ons gelach te overstemmen. We waren blijkbaar ietwat luidruchtig. Toen eenmaal de vent met gitaar verdwenen was en de muziek startte, werd de tafel onder onze neus vandaan gehaald en de stoelen onder onze kont vandaan getrokken, naaahhh! Toen hebben we onze fles alcohol er maar bijgepakt en zijn we verder gaan drinken. Dit mocht uiteraard ook niet en nu hadden we echt alles fout gedaan. Wat ze vergeten, is dat wij de enige gasten waren in het hele hostel die al vanaf 2 uur in de middag geld aan het spenderen waren aan bier. We hadden echter een stel ontmoet die bevriend was met de baas, die er op dit moment niet was. Dit stel heeft even haarfijn uitgelegd dat ze blij moeten zijn met ons als enige gasten die wat leven erin gooien en dat ze een melding bij de baas zouden maken van hun gedrag naar ons. Haha te gek toch!:D Verder hebben we er een leuke nacht van gemaakt. Op de pier nog een dronken gozer in het water zien donderen die gelukkig wel weer boven water kwam (dit was nog maar de vraag namelijk met al die rotspunten daar). Rutger bood hulp aan, maar dat had hij niet nodig. Hij kon zelf wel uit het water komen.... Na tien minuten naar zijn geklungel te hebben gekeken heeft Rutger hem er toch met iemand anders uitgetrokken. Die vent heeft echt mazzel gehad! Voor zover Ihla Grande, we hebben namelijk niks van het hele eiland gezien, maar op de plaatjes zag het er betoverend uit;) Met een dikke kater de boot gepakt en de Utrechtse jongens gedag gezegd die snel naar het noorden van Brazilië wilden, naar de zon.

Paraty
Het stel dat we hadden ontmoet op het eiland, een meid van 22 uit Zwolle en een man van 40 uit Engeland, wilden net een B&B openen in Paraty. In de bus die kant op boden ze aan dat we wel bij hun konden verblijven en dan waren we soort van \'eerste gasten\'. We wilden eerst door naar Floripa, vanwege het weer maar ach, waarom ook niet daar een stopje maken? Na het boodschappen doen vonden we Rutger en hun puppy in zijn armen, beiden aan het slapen. In de avond gekookt, rondgelopen door het stadje en cachaca gedronken, het lokale drankje en heerlijk in een privé kamer geslapen. Gebeurt ook niet elke dag...

Florianopolis
Van Rafael, onze host in Rio, hadden we wat tips gekregen over Floripa waar hij ook gewoond had. We vonden een rustig hostel in het Zuiden waar het minder toeristisch was. Vanaf het moment dat we daar kwamen scheen de zon gelukkig weer en hebben we op het strand gehangen en weinig uitgevoerd. Het weinig uitvoeren bevalt ons heel goed! Het was een stukje lopen, maar mensen zijn vaak zo vriendelijk je een stuk mee te nemen in de auto. We hebben 1 wandeling over een berg door de jungle gemaakt, waarna je op een verlaten strandje uit kwam. Onderweg kwamen we een groepje tegen waarvan een man op krukken liep. Hij gaf ons meteen een high five en we wenste hem succes. De route is alleen maar rotsen, modder, stenen, zandpaden, dus het leek haast onmogelijk wat hij deed! Nadat wij de hele dag op het strand hadden gelegen, geslapen en geluierd, hoorden we een paar keer een keiharde schreeuw. Op het moment dat we terug wilden gaan om voor het donker terug te zijn, kwam die vent uit de bossen gestrompeld! Hup, krukken in het zand, neerploffen, biertje open gepopt en een dikke joint aangestoken. Dit was duidelijk de held van de dag. Bleek dat hij een ongeluk had gehad en dit de eerste keer in 15 jaar was dat hij weer naar dit strand was gekomen. Echt fantastisch en we hebben even staan kletsen (niet dat we elkaar verstonden, maar we begrepen elkaar wel). Hij nodigde ons uit om ook te blijven tukken in hun tent daar, want ze bleven zolang er nog een voorraad bier en voedsel was. Wij hadden helemaal niks mee, dus dit aanbod hebben we afgeslagen en zijn weer naar het hostel gegaan. Vanaf Floripa zijn we direct door gegaan naar Uruguay.

Uruguay

Punta del Este
Voordat we naar Buenos Aires gingen hadden we \'wat tijd over\' en wederom zin om niks te doen. We hebben een goedkoop hostel gevonden en zo zijn we in Punta del Este beland. Het hoogseizoen is over dus nu was het rustig, maar het is een verschrikkelijk toeristisch stadje. Hoge hotels aan de kust die in het hoogseizoen stampesvol zitten, echt te lelijk. Maargoed, we hadden een fijn hostel en een strand en meer hadden we niet nodig. Onze enige activiteit was Casa Pueblo, een huis/kasteel dat gemaakt is aan de kust door een kunstenaar uit Uruguay. Hij woont daar ook en veel van zijn werk is daar te zien. Na dit uitstapje hebben we onze broodjes gegeten aan de zee op wat rotsen zo\'n tien meter boven de zee. Ineens komt er wat rook langs ons heen omhoog en we dachten: huh, komt dit nou uit de rotsen of zit daar iets beneden? Een paar minuten later loopt er een vrouw gekleed in het wit met een bushman (waarmee onze blikken even kruisten) tussen de rotsen naar de zee. De vrouw houdt iets in haar hand, de man en zij zeggen wat dingen op, allemaal heel spiritueel en ze laat het goedje in de zee, waarna ze weer verdwijnen in de rotsen. Er was daar verder niemand en wij zaten echt met onze neus er bovenop, het was zo gek. Misschien as uitgestrooid dachten we, maar waar dan die fik in de rots voor nodig was..? Mysterieus..

Op de terugweg stonden we bij de bushalte, maar na tien minuten was ons geduld al op;) dus Sas gooit even haar duimpje omhoog en 1 minuut later schiet er een auto in die bremzen. Top! Een heel leuk Braziliaans koppel waar we meteen mee aan het babbelen waren. Nog een stopje gemaakt en met zijn allen op de foto gegaan, waarna ze ons hebben afgezet waar we wilden.
Daarna hebben we een aardig koppel in het hostel ontmoet, vooral die gast. Potjes poolen en op strand gehangen. Maar toen bleek dat die meid niet spoorde. Ze kwamen uit Canada, maar dat meisje moet Amerikaans geweest zijn, kan niet anders. Serieus ALLE kleding, schoenen, bikini\'s, tassen die Saskia die dagen heeft aangehad (hoe versleten dan ook) vond ze: Amazing!!! Blugh, kots kots, jekk wat nep. Ook Rutger werd met zijn kleding de hemel ingeprezen en na 1 avond te hebben moeten luisteren naar haar verhalen over Lady Gaga was het gedaan. Zij gingen ook naar Montevideo naar hetzelfde hostel, maar daar was wel duidelijk dat de wegen gingen scheiden. Wij hebben mooi een andere boot gepakt naar Buenos Aires. Je ontmoet toch een partij leuke, maar ook rare figuren tijdens zo\'n reis.

In Buenos Aires zouden we weer meeten met Josh, waar we in Ecuador al 2,5 week mee hadden gereisd. Hier keken we echt naar uit! Hij had nu een vriendin uit Buenos Aires (ontmoet in Ecuador, dus wij kenden haar ook). Het was jammer genoeg dus niet meer mogelijk om bij hem te tukken, omdat hij al veel mensen over de vloer heeft gehad en zij er vaak was. Maar geen probleem, want we hadden goedkoop hostel gevonden en aangezien we flink wat dollars hadden gepind, was ons geld meer waard. Deze dollars zouden we op de zwarte markt kunnen omwisselen en voor 1 dollar zouden we nu 8 peso krijgen ipv 5. Op naar Buenos Aires dus!!:)

Het verhaal over Argentinië gaan we waarschijnlijk pas in Nederland online gooien, want het vergt nogal wat tijd, maar we doen ons best om het zo snel mogelijk te doen. Thnx voor alle leuke reacties! Tot over 2 weken!!! We kijken er echt naar uit om iedereen weer te zien!

Beso!

Bolivia

We hebben zoveel mooie dingen gezien en gedaan in Bolivia dat dit een ellenlang verhaal is geworden met megaveel foto\'s.

Copacabana
Toen we de grens overstaken in Bolivia zagen we al meteen dat Bolivia wel een land apart is. Bolivia is het armste land van Zuid Amerika en de sfeer is anders dan in andere landen. Tijdens een stop met de bus zagen we hoe dieren werden vervoerd. Lama\'s en schapen worden in een busje gegooid met de eigenares en kind erbij! De schapen die niet in het busje passen, worden boven op de bus vastgeknoopt met touwen, levend ja;) heel apart gezicht!

Vanuit Copacabana zijn we met Mariana, Fiorenza en Cecilia naar Isla del Sol gegaan, een eiland in het Lake Titicacameer. We zijn van noord naar zuid gelopen over dit prachtige eiland. Bij de meiden zat het tempo er duidelijk niet in dus aan het eind was het flink doorstappen om de boot weer terug te pakken naar Copacabana. Rutger als leider liep 50 meter voorop om het gekwek een beetje te ontlopen en het tempo op te schroeven, wat gelukt is, want uiteindelijk hebben we net de boot gehaald. De volgende dag met zijn allen naar La Paz gegaan.

La Paz
De eerste nacht verbleven we in Loki Hostel aka Party Hostel, maar de volgende dag hebben we een chiller hostel gevonden, MET jacuzzi! La Paz is de stad van de goedkope souvenirs en we zijn helemaal losgegaan. Saskia was een tas kleding verloren dus we voorraad moest weer aangevuld worden. In Bolivia hebben ze niet echt supermarkten maar kleine winkeltjes en veel markten waar je lkkr goedkoop kan eten. De euroknaller: een goed gevulde soep, een vol bord eten en een gelatine achteraf, helemaal top! Ook maken ze rare combi\'s. Een bord met pasta, rijst, friet en kip, als je mazzel hebt krijg je een schijfje tomaat erbij. Groente doen ze verder niet aan. Ook de hygiëne is een stuk minder. Mensen pissen schaamteloos tegen hun eigen auto aan en tijdens busstoppen trekken ze gwn de broek omlaag en gaan schijten aan de kant van de weg, trekken de broek weer op en gaan zo de bus weer in. Een van de vele markten in La Paz is de witch market waar ze lama embryo\'s verkopen. Bolivianen begraven dit onder een hoek van hun huis, het brengt geluk zeggen ze. In La Paz hebben we gedag gezegd tegen de meiden die weer verder moesten. Cecilia gaan we in Cordoba opzoeken en we slapen een week bij de andere twee meiden in Santiago de Chili. Rutger en ik gingen vanuit La Paz op en neer naar de jungle, Rurrenabaque.

Rurrenabaque
We moesten met het vliegtuig om er te komen, want de bus wordt sterk afgeraden, 24 uur lang death road wil je niet. In een jeep met gids, kokkin en een ander stel reden we naar Santa Maria. Vanaf daar stapten we in een bootje en kon de tocht beginnen. Het was heel ontspannen en het andere stel was heel aardig. Onderweg naar onze lodge zagen we vooral veel schildpadden en vogels. Toen we bij onze slaapplek aankwamen zagen we meteen onze huisdieren, kaaimannen die om onze houten hutten heen zwommen en lkkr lagen te zonnen. De andere mindere dieren waren de muggen, god wat een krengen! Rutger had er na de eerste bootrit al 30 muggenbeten op zijn rug omdat onze kokkin achter ons alleen maar lag te slapen onder een handdoek en ze niet dood sloeg. Na een heerlijk bereidde maaltijd zijn we op een boerderij verderop zonsondergang gaan kijken. De volgende dag hebben we helaas niet naar anaconda\'s gezocht, de kans was maar 5 tot 10%. Daarvoor in de plaats hebben we wel luiaards, apen, een racoon, papegaaien en als hoogtepunt een toekan gespot. Sas vloog bijna uit haar boot van blijdschap. Wat een prachtbeest! Ook al was het van een flinke afstand. Die dag was Sebastian jarig en de kokkin had een heerlijke cake gebakken met een fles wijn erbij cadeau, waar we in de avond heerlijk van hebben genoten. In de nacht komt de jungle tot leven, dat wisten we, maar dit was echt niet normaal. We konden nauwelijks slapen van het kabaal van de vogels en apen en af en toe hoor je een splash van een kaaiman onder je bed. De apen vonden het ook blijkbaar leuk om nootjes en vruchten op ons dak te gooien. Welcome to the juuungle!

De dag erop stond het zwemmen met dolfijnen op de planning. Wij hadden de planning gewijzigd want dezelfde dag zagen we zoveel toeristen met bootjes bij de dolfijnen dat we daar geen trek in hadden. Liever als het was rustiger was, de volgende morgen dus. Er moet wel gezegd worden dat dit andere dolfijnen zijn dan de bekende flipper. Deze dolfijnen hebben een langere snuit, zijn blind en hun kleur en vin is anders. Dat komt door het lastige leefgebied. Rutger en Sebas hingen vrolijk aan de boot toen de dolfijnen kwamen. Het water is heel donker dus je ziet ze niet en zij zien jou niet, met als gevolg dat ze zachtjes met hun tanden aan je voeten knabbelen. Saskia had al een rondje gezwommen en zat weer in de boot en werd door de jongens het water ingeroepen. Na een bijt in de teentjes vond ze het wel weer mooi geweest. Het lichaam tussen je benen door is heel zacht maar het is anders dan echt echt met dolfijnen zwemmen. Rutger en Sebas vonden het schitterend en hingen schaterend aan de boot. Genieten om te zien! De dolfijnen waren heel nieuwsgierig. Dit was een mooie afsluiter van de trip. We reizen in het regenseizoen, maar we hebben zoveel mazzel tijdens al onze trips, het regent bijna nooit tijdens trips.

Oruro
Carnaval in Oruro, de twee na grootste parade van Zuid Amerika. We hadden pruiken gekocht, de tas gevuld met bier dus we waren er klaar voor! De parade begint om 8.00 \'s ochtend en eindigt 0.00 in de nacht. Wij kwamen om 9.00 uur aan en konden op een tribune zitten kijken, met de nadruk op zitten. Het was geweldig om te zien, al die prachtige kostuums! Toch na een aantal uur zitten en wat biertjes verder wil je zo graag zelf dansen en bewegen. Dat was niet echt mogelijk helaas. Zodra je ging lopen werd je door allemaal mensen belaagd met schuimbussen. Dat is HET ding van carnaval. Mensen (nee niet alleen kinderen) lopen in poncho\'s rond en spuiten iedereen compleet onder. Aan het eind vd middag liepen ze zelfs over het pad van de parade en kwamen sommige kostuums onder te zitten, ook dronken mensen wilden met alle mensen op de foto, wat het uitzicht er niet mooier op maakte. Al met al, geweldig om eens mee te maken, maar nooit weer. Volgende x Rio;)
Na anderhalve week in La Paz met een paar mooie stapavondjes en de uitstapjes was het tijd om door te gaan naar Uyuni.

Van velen hadden we gehoord dat de tour vanaf Tupiza naar Uyuni (zoutvlaktes) beter was, dus we probeerden met een jeep mee te rijden naar Tupiza. In Uyuni is verder ook geen drol te beleven. We hadden alleen net de pech dat we de jeeps hadden gemist en bussen gingen niet. Het was carnaval en alle buschauffeurs waren te dronken om te rijden. Iedereen was de hele dag op straat aan het feesten. Een paar bandjes liepen door de stad met dansende mensen eromheen, wat een vrolijkheid. De volgende dag toch met een jeep samen met een aantal locals mee kunnen rijden naar Tupiza. Hier begon het schitterende landschap al, bergen, vulkanen, bergen, lama\'s en oh ja nog meer bergen.

Tupiza en Uyunitour
In Tupiza hadden we eerst even een leuke taak. Maasbommel, een geweldig jaarlijks feest in NL met 70 vrienden, zouden wij gaan missen. Dus daar moesten we iets op verzinnen. We hebben bordjes gemaakt van maasbommel met confetti en daar zouden we wat leuke kiekjes mee maken tijdens de tour. Na het knutselen gingen we paardrijden met een gids van 15 jaar oud. Tupiza is echt een klein dorpje midden tussen de Rainbow Mountains (kleurijke bergen) en je krijgt echt het gevoel alsof je door de Wild Wild West (paard)rijdt. Voor het eerst in de galop geweest en dat was echt lachen! Rutger had de smaak te pakken, maar Saskia\'s helm viel steeds voor haar ogen waardoor ze niks meer zag en het paard bleef draven ipv galopperen. Op dat moment was het gewoon vast blijven houden, stuiteren en hopen dat het paard de goede kant uit ging. Rutger lag uiteraard helemaal dubbel.

Vervolgens stond de langverwachte tour op de planning naar de zoutvlaktes, vier dagen en drie nachten. Bij de organisatie hadden ze al gewaarschuwd dat de zoutvlaktes helemaal onder water zouden staan, waardoor we er niet zo ver op konden en geen grappige perspectieffoto\'s konden maken. Naja, balen maar het zou nog steeds een geweldig gezicht zijn. Met twee jeeps gingen we op pad. Wij deelden de auto met twee Zwitserse meiden, kokkin en gids/chauffeur. De andere jeep had drie Engelsen en een leuk Nederlands koppel. Je zit van \'s ochtends tot einde van de dag in de auto en stopt bij alle mooie plekken. De chauffeur en kokkin hielden van discomuziek dus de sfeer zat er vanaf het begin goed in. Zingend reden we langs schitterende plekken. Het is lastig te beschrijven, want je rijdt dagen lang door bergen, rotsgebieden in allerlei vormen, verschillende meren, kleine dorpjes, vulkanen (in dat gebied zijn er wel meer dan 100!), door de woestijn en je ziet megaveel lama\'s en flamingo\'s. De wegen zijn enorm slecht dus je zit tien uur lang in een massagestoel in de auto. Het uitzicht is zo mooi dat dat niks uitmaakte. Je voelt je zo klein tussen al die natuur! De foto\'s geven een beter beeld. De kokkin bereidde echt lekker eten vanuit de achterbak van de auto en in de avonden sliepen we in kleine basic dorpjes. Wij hadden mazzel met de Zwitserse meiden, ze waren heel aardig en hielden ook nog wel eens hun klep:) Het Nederlandse stel, waar het goed mee klikte, had minder geluk. Die Engelsen lulden aan een stuk door (en er zat niks interessants tussen). Als we in de avonden samen zaten werden wij er al gek van haha. Gelukkig waren Rutger en ik al gewend aan de hoogte en hadden de Zwitserse meiden ook nergens last van. De andere auto was de pineut, geen van allen hadden ze van tevoren tijd genomen om te wennen aan de hoogte en een paar waren er flink ziek. De hotsprings was ook een van de plekken die we bezochten. Terwijl het buiten vrij fris was kon iedereen lkkr opwarmen in het natuurlijke warmtebad. Even daarna zaten we weer in de auto om een van de meren te bezoeken en PATS! Lekke band! De wegen waren echt allemaal offroad en het was al een wonder dat we zover waren gekomen zonder problemen. Onze ervaren gids en handige Rutger hadden binnen tien minuten een nieuwe band erop gezet, fluitje van een cent! De laatste dag reden we naar de zoutvlaktes om de zonsopgang te zien. Komen we daar aan, is alles droog! Regenseizoen;)?!?! Maar een paar kleine plassen waar je een mooie weerkaatsing van de wolken in zag. Rutger en ik hadden ons voorbereid en het foto\'s maken kon beginnen (zie resultaat). Wederom een geweldige afsluiter van een van de mooiste touren deze reis.

Potosi
Meteen na deze klapper stond de volgende activiteit op de planning. De zilvermijnen in Potosi. Sas had wel een beetje zenuwen, zij krijgt de kriebels bij het idee 2 km diep in een mijn te zitten met verhalen dat je moeilijk kan ademen, half moet kruipen en het megaheet is (claustrofobischhhhh). Maar, wederom won de nieuwsgierigheid het van de angst en de volgende dag zaten we met een pak, helm met lamp en speciale schoenen in een busje met 10 anderen op weg naar de mijnen. Eerst even een stop gemaakt om cocabladeren en een fles sap te kopen voor de mijnwerkers en een mondkapje voor onszelf. Bij deze stop kregen we al wat uitleg over de mijnen en de werkers die dag in dag uit moeten bikkelen. Degene die het meeste binnenhaalt, verdient het meest. Vanaf 16 jaar mag je legaal werken in de mijnen, maar de meeste ouders geven toestemming dat hun kind al vanaf hun 13e mag werken om extra geld te verdienen(totdat ze doodgaan). In de mijnen eten de werkers niet, ze eten de hele dag door cocabladeren en drinken pure alcohol 96%. Wij hebben een slokje geproefd en dat was VIES! Slokdarm was wel gedesinfecteerd. Eenmaal in de mijnen had Sas haar zenuwen meteen uitgeschakeld, als die jochies hier dag in dag uit kunnen werken, moest zij niet zeuren over 2 uur in de mijnen. Onze gids was zo klein dat zij nauwelijks hoefde te bukken, wij hebben daarentegen bijna twee uur krom gelopen en een keer een stukje moeten kruipen. Je loopt langs het spoor waar de mijnwerkers met volle karren langskomen, dus af en toe moesten we tegen de muur duiken om de mijnwerkers erlangs te laten. Eenmaal diep in de mijn hebben we een aantal groepjes mijnwerkers gesproken. De karrentrekkers en duwers zijn de jochies van 13 tot en met 16 die ervaring moeten opdoen. 12 karren moeten elke dag in en uit de mijn worden geduwd, echt onmenselijk. Deze jochies vroegen meteen of er nog vrijgezellen dames in de groep waren, maar dat was helaas niet het geval. Waarop Rutger met verleidende stem zei: joehoee but I\'m single! Na de vertaling van de gids begonnen de jongens te zenuwachtig te lachen. Alle mijnwerkers die we hebben gesproken waren heel vriendelijk en vertelden hoe lang ze er al werkten en wat hun taak was. Geen van allen wilden in de mijn werken, maar een keuze hadden ze niet. Het werk wordt al generaties lang doorgegeven. Sommigen werkten er al 40 jaar! Anderen die diep in de mijnen met explosies werken halen de 40 soms niet eens. Eenmaal diep in de mijn werden we gewaarschuwd dat er een explosie zou komen, het was daar ontzettend heet! Toen moesten we met de hele groep een stuk hollen waar het veiliger was. Je kon daar bijna niets zien van het stof. Op de weg weer naar boven richting de uitgang kwamen er weer wat jonge jongens langs die de kar het laatste stuk omhoog moesten duwen. Dit is zo ontzettend zwaar voor ze dat de gids een voor een twee jongens uit onze groep pikte die tien meter moesten helpen duwen. Ook Rutger heeft nog geholpen, waarna hij even moest uitpuffen. Onvoorstelbaar dat die jongens dat 10 uur per dag doen. Nog een beetje verbaasd van wat we hadden gezien zaten we in het busje weer terug. Het was een heel indrukwekkende tour.

Sucre
Na al die drukke activiteiten wilden we even uitpuffen en niks doen in Sucre, de witte stad. Goedkoop hostel met privekamer gevonden waar we lekker hebben gechilld. Sucre is een leuke stad om doorheen te slenteren. We hadden hier weer afgesproken met Tosca en Wybren, het Nederlandse stel van de Uyuni tour en zijn lekker uit eten geweest. Met als voorafje, jaja bitterballen! Heerlijk, ook al konden ze natuurlijk niet tippen aan die van NL. De kriebels voor Brazilië begonnen al flink te komen en vooral Rutger was soms wel klaar met de mensen in Bolivia, die niet altijd even vriendelijk overkomen en waarbij hygiëne ook niet echt aanwezig is. De bus van Sucre naar Santa Cruz wordt sterk afgeraden dus zijn we via Cochabamba gegaan. Twee nachtbusjes achter elkaar stonden dus op de planning. Heel vroeg in Cochabamba aangekomen hebben we onze tassen gedropt in hetzelfde hostel waar Tosca en Wybren ook heen gingen. Samen ontbijtje gepakt en toen zij lekker hun bedje in konden duiken hadden wij nog een lange dag voor de boeg. In Cochabamba staat de grootste jezus van de wereld, jaja hij is een paar centimeter groter dan die van Rio. Nu interesseren wij ons niet heel erg in jezus maar het was toch een mooie dagopvulling. Een flinke wandeling de berg op in de brandende zon bracht ons bij die beste vent en vanaf dit punt hadden we meteen een mooi uitzicht over Cochabamba, wat echt een leuke sfeer heeft. Eenmaal aangekomen in een parkje wilden we een powernapje in het gras doen. Toen we net ingedommeld waren kwam er een politievent ons wakker maken dat dit niet toegestaan was. He jammer nou! Wij aan de rand van het park allebei een bankje uitgekozen om ons slaapje te hervatten, maar nee hoor, hier werden we na 20 minuten gespot. Ook dit was verboden. Vraag me toch af hoe al die zwervers het voor elkaar krijgen dan, maargoed. Uiteindelijk nog wat rondgewandeld, een lekkere maaltijd gescoord en naar de bus gegaan.

Santa Cruz
De laatste stad voor Brazilië! Deze stad ademde een minder leuke sfeer dan Cochabamba en we zaten in een vies, oud hostel. We hadden best trek en vroegen de menukaart bij een restaurant, waar er weer eens niet werd gereageerd en het meisje chagrijnig wegliep. Sas haar irritatiepunt lag wat hoger had door dat ze wel de kaart zou halen en wilde wachten. Rutger had het echter al helemaal gehad en stond al en straat verderop. Zo hoefde het niet voor hem, zijn begrip voor verbitterdheid/verlegenheid of ongeïnteresseerdheid (wat het ook is) was op. Een stukje verderop hebben we een heerlijke euroknaller (10 bolivianos) gevonden met kip milaneza en limonade, onze favoriet, geserveerd door een lieve dame wat het allemaal goedmaakte. Uiteraard zijn er genoeg lieve behulpzame mensen in dit land! In het hostel hebben we twee chille Israëliërs ontmoet die vanuit Brazilië kwamen en meteen wat tips uitgewisseld. Ook hebben we hier ons profiel van couchsurfen helemaal afgemaakt, want nu zouden we eindelijk beginnen! Om geld te besparen gaan we couchsurfen en in Argentinië liften. We besparen niet alleen geld, maar we denken dat we hierdoor ook een leuke, nieuwe wending aan onze reis kunnen geven en meer lokale mensen gaan ontmoeten. Na ons eerste bericht te hebben gestuurd naar een jongen in Bonito die veel ervaring heeft, was het hopen op antwoord. In de laatste stad van Bolivia moesten we nog even genieten van de grote markten waar alle Bolivianen samenkomen om te eten, hun fruit en groente te halen of fruitshakes te drinken. Dit gaan we echt wel missen!

Dankjewel voor alle leuke reacties vorige keren! We hebben even op ons laten wachten met dit verhaal maar Brazilië heeft ons teveel afgeleid;)

Avontuurlijke rit naar de Machu Picchu

Van de kust hebben we een bus gepakt naar Cusco dat op 3300 meter ligt. In de bus hebben we een valiumpil erin geknald om toch wat slaap te pakken. Vanaf 2500 meter ligt hoogteziekte op de loer en Saskia voelde zich behoorlijk beroerd bij aankomst. Bleek dat slaappillen sterk werden afgeraden als je naar zo\'n hoogte gaat, oeps. Ook moet je flink je rust pakken. Wat deden wij: geld besparen op de taxi en wandelen met de backpacks op = duidelijk geen goed idee.

In het hostel hebben we een paar dagen rust gepakt voordat we naar de Machu Picchu zouden gaan. De meesten doen een jungletrek, de incatrail of pakken de bus/trein. Rutger en ik hadden het idee gekregen om eens wat anders te doen: op de motor naar de Machu Picchu! Dit werd sterk afgeraden aangezien het regenseizoen was en er gevaar voor vallende stenen is van de bergen, maar bij het verhuurbedrijf zei Alejandro dat het wel zou kunnen met voldoende ervaring. Dat hadden wij wel, vonden we zelf;) Waarbij Alejandro steeds peinzend naar Saskia keek. Het beeld klopte nog niet helemaal in zijn hoofd waarschijnlijk. De nacht voor vertrek regende het zo hard dat de zenuwen flink aanwezig waren en we zelfs hebben getwijfeld om het af te blazen. We hoorden allemaal rampverhalen voor vertrek over wegspoelende busjes door rivieren over de weg, maar we dachten; we moeten het zelf proberen en kijken hoe ver we komen. De rit zou 6 uur duren van Cusco naar Santa Teresa. Daar zouden we een taxi pakken naar Hidroelectrica en vanaf daar de trein naar boven naar Aguas Calientes (het dorpje onderaan de Machu Picchu.

In de ochtend zijn we helemaal ingepakt en klaargemaakt voor de rit. Op de berg zou het nog wel eens flink koud kunnen worden. Snel de drukke stad verlaten en daar begon meteen het mooie landschap. Het rijden ging hartstikke goed en het weer zat mee. Toen kwam de grote berg van 4.2 km hoog die we over moesten. Slingerpaadjes brachten ons bij de top, Abra Malaga, waar we een geluksmoment hadden. Het was zo genieten! Overal zie je bergen met ijstoppen en je ziet de slingerweg die je nog te gaan hebt. We hadden geen tijd voor veel foto\'s aangezien we de trein wilden halen, dus snel weer door met de afdaling, want we lagen op schema! We moesten een beetje oppassen met afdalen, want het was ijzig op de weg. Daarna kwamen de heerlijke ruime bochten langs kleine dorpjes en kregen we nog meer vertrouwen in de motoren en ging de snelheid ook omhoog. Zo nu en dan moesten we een rivier oversteken die over de weg liep. Dit is even goed oppassen, want je ziet de keien niet en die wil je echt niet raken met een ravijn naast je. Alles ging gelukkig goed en we kwamen aan bij het laatste off road gedeelte. Stuiterend door kuilen en over stenen met aan de ene kant een megaberg en aan de andere kant de ravijn, wat een kick! Veilig en op tijd zijn we aangekomen bij het hostel, waar we de motoren konden stallen en in een taxi konden springen. Deze 20 minuten waren angstaanjagender dan de hele 6 uur op de motor! Als je zelf geen controle hebt lijkt die ravijn steeds heel dichtbij te komen;)

Met de trein omhoog gegaan naar Agua Calientes, waar we vroeg en voldaan in slaap zijn gevallen. Als een van de eersten stonden we de volgende morgen om 5.00 uur in de rij om de klim naar de Machu Picchu te maken van een uur. Hijgend en puffend kwamen we boven aan en dan hoop je toch zeker de eersten te zijn: mooi niet! Zitten er al een stel granny\'s op een bankje te fluiten die met de bus omhoog waren gegaan! Nou dan bij de eerste 25, ook goed. Je ziet dan de Machu Picchu zonder toeristen, wat echt indrukwekkend is. Nog een klim op de Wayna Picchu gaf ons een geweldig uitzicht op de Machu Picchu. Hierna nog even rondgelopen en heeel rap weer gegaan. Tegen 11 uur komen de megabussen aan en zie je gidsen met vlaggetjes en hordes mensen erachter, verschrikkelijk!

De route van de trein hebben we dit keer omlaag gelopen, wat een paar uur duurde. Vroeg in het hostel gaan slapen, want de volgende dag moesten we terug op de motoren. Het eerste off road stuk ging vlot totdat na een uur Sas erachter kwam dat haar tas van de motor was gevallen:s. Hele stuk weer terug gereden op en neer, maar uiteraard was die al meegenomen. Gelukkig alleen wat kleding kwijt, waar een Peruaan nu vast heel blij mee is. Wel twee uur vertraging en de zon brandde flink. Daarna vroegen we in een klein dorpje waar een tankstation was, dat waren we voor vertrek vergeten. Die kwam dus niet meer op de hele route van 6 uur, alleen bij aankomst. Of we moesten een uur een andere kant op rijden, nog meer offroad pfff! We hadden geen keus, dus daar gingen we. Dit was geen prettige weg en onze motoren slingerden over de kiezels. Zwetend aangekomen hebben we snel getankt. Een grote ton benzine werd door een smal vergiet in de tank gegoten en klaar is kees!

Op de verdere terugweg namen we dit keer goed de tijd om foto\'s te maken en extra te genieten. Van de hitte onderaan de berg gingen we de regen, hagel en kou in op de berg, poe die duurde nu voor ons gevoel een stuk langer! Toch zijn we af en toe klappertandend afgestapt voor wat kiekjes. Dit willen we nooit meer vergeten. Het rijden ging hartstikke goed ondanks de regen en hagel. Op de heenweg wil je je nog wel eens verschakelen net voor een bocht waardoor je band een beetje wegglipt, maar daar was nu geen sprake meer van. Wel waren er houten bruggen waar soms net een paar plankjes misten. Voor een auto geen probleem, maar met de motor kan dat heel vervelend uitpakken. Ook lagen er hier en daar stenen op de weg of vielen er wat van de berg af. We moesten dus heel gefocust rijden. Toch was dit niet het engste van de rit, dat zijn namelijk de honden. Die springen uit het niets op en rennen achter je motor aan. Voor degene die achteraan rijdt is dit echt schrikken en uitwijken geblazen! De hele terugreis heeft 11 uur geduurd met alle vertragingen en pauzes. Net in het donker kwamen we weer in Cusco aan en Alejandro was blij ons weer te zien. Het was een hele pittige maar supermooie rit waarbij we ervaring hebben opgedaan voor ons leven. Dit was echt ons grootste avontuur ooit!

Ecuadooorrrr

Otavalo
Otavalo is een leuk pitoresk stadje in de bergen, waar elke zaterdag de hele stad wordt omgetoverd in een markt met alleen maar handgemaakte spullen. We moesten ons echt inhouden om niet alles te kopen. De tassen zijn al zwaar genoeg! Mooi in Otavalo was dat heel veel mensen nog in traditionele kleding lopen, alles met de hand gemaakt uiteraard. De mensen zijn echt heel erg klein, soms komen ze niet eens hoger dan de navel van Rutger. Daarnaast viel het op dat bijna elke vrouw/meisje met een kind ingewikkeld in een doek op de rug loopt. En als ze geen kind hebben, zijn ze zwanger. Het komt veel voor dat kinderen vanaf 13 jaar een kind krijgen. Heel triest, helemaal als je hoort dat er (helemaal in dit dorp) heel veel sprake is van alcoholisme, huiselijk geweld en misbruik.

In park Condor, 5 km van de stad, worden roofvogels uit heel Zuid Amerika opgevangen die niet meer kunnen leven in de natuur. We hebben daar een mooie roofvogelshow kunnen aanschouwen. Tijdens de uitleg van die vent vlogen de uil, valk en arend rond. Een aantal arenden kregen soms een paar uur vliegtijd in de weide omgeving. De weg terug naar de stad hebben we een fijne boswandeling afdalend van de berg gelopen. Dit keer zijn we niet verdwaald;)

In het hostel wilden we vuur maken wat niet goed lukte door de hoogte en vochtigheid. Uiteindelijk hebben we maar een kartonnen doos erop geknald, dat wel wilde fikken, ook al was het maar van korte duur.

Quito
Van Otavalo naar Quito (2 uur rijden) was een mooie tocht over de Panamericana door het Andes gebergte. De wegen waren net af en het uitzicht vonden we heel mooi! Aangekomen in Quito gingen we niet voor een taxi, maar voor de stampvolle bus. Als je eruit wilt, gaat niemand aan de kant en stappen er alleen maar meer mensen bij. Ook niet ff wachten tot iedereen eruit is. Chaaos toen wij met onze backpaktassen de bus uit moesten!! Het scheelde wel weer wat dollars. We zijn maar 1 nachtje in Quito gebleven. Niet elke keer hebben we zin om een hele grote stad te gaan verkennen. We zijn die zaterdagnacht nog wel uitgegaan in Zona Rosa. Was gezellig, maar er heerste wel een grimmige sfeer toen alle kroegen sloten rond 2 uur snachts op straat. Gelukkig waren we met 2 chille gasten uit Quito en Venezuela. De volgende dag hebben we met een flinke kater Mitad del Mundo (0\'0\'0 graden, evenaar) bezocht. In 1736 heeft Charles-Marie de la Condamine de evenaarlijn bepaald. Later bleek dat hij er 300 meter naast zat. Daar hebben we flink lol gehad met foto\'s maken zoals je kunt zien! Verder is er ook vrij weing te doen:P

Canoa
Een klein vissersdorpje waar veel gesurft wordt. We zaten in een hostel 2 km van het dorpje en kregen 5 dagen lang 4 uur per dag Spaanse les onder een parasol bij het strand. Muy bien!! Hier hebben we een leuke groep mensen uit Jersey (ENG) leren kennen en Antonio, een gepensioneerde gangster uit de Bronx (NYC). Wat een held! Hij heeft op het strand zijn eigen hutje gebouwd met hangmat en elke dag gaat hij daarheen met zijn koelbox gevuld met pilsjes, zijn mega ghettoblaster en Marly de hond, die eigenlijk van de eigenaren is maar heeft gekozen voor Antonio als zijn baasje. Daar vertoeft hij de hele dag. In de avonden maakten we vaak een kampvuur en luisterden we naar de verhalen van Opa Antonio. Als er geen kampvuur werd gemaakt bouwden we bij het hostel een feestje met zijn allen. Er was daar verder namelijk niks. We hebben ook 1 uurtje geprobeerd te surfen. Dat was best pittig, want je kunt maar 4 golven in een uur pakken en in Canoa waren de golven niet heel krachtig. Op kerstavond hadden we met de groep wederom een gezellig drinkavondje ingeluid. 1ste Kerstdag zijn we met de groep burgers en steaks gaan eten in het dorp en daarna weer een feestje gebouwd bij het hostel. Op tweede kerstdag was iedereen supergaar van het feesten, maar hadden Pedro en Charlie quads gehuurd. Dus wij wilden wel bij die gekken achterop! In de weide omgeving lekker rond gecrossd. Het was echt een leuke gekke groep, dus daarom besloten we om derde kerstdag met de Jerseybende door te gaan naar Montanita, DE party-surf-kustplek van Ecuador.

Montanita
Zonder reservering kwamen we met een groep van acht man aan net voor oud en nieuw. Alles zat vol en was heel erg duur, maar we hadden mazzel en kregen een huis aan de drukke cocktailstraat voor maar 10 dollar p.p. per nacht. Een belletje vanuit Canoa was voldoende:) Een huis voor onszelf midden in het gespuis! Niks werkte in het huis (bijvoorbeeld het water) en je trilde je bed uit van alle verschillende nummers en muziek. De enige tijd dat de muziek stopte was van 8.00 tot 11.00 in de ochtend. Maar we hadden ons eigen plekkie, heerlijk. Elke avond was het feest! De jaarwisseling op het strand gevierd, er waren vuren, mensen die precies om 0.00 de zee inrende en gingen surfen en veel vuurwerk. Een mooie beleving. Meteen daarna iedereen kwijtgeraakt en om 4.00 uur lagen Rutger en ik al in bed als gevolg van de vele cocktails (caprioska\'s en Cuba Libres). Na een week ging de groep uit elkaar en gingen wij door naar Banos. 2,5 week met die groep was echt een lachen partytijd! Nu weer saampjes op pad en wat meer rust, wat ook zeker niet verkeerd is:)

Baños
Banos ligt naast een vulkaan die we hebben (geprobeerd) te beklimmen. We werden met de auto en mountainbikes afgezet in een klein dorpje en vandaar moest je zelf verder lopen. Daar hebben we de fietsen vastgezet voor de afdaling later. Waren halverwege en elke 30 meter klimmen moesten we stoppen omdat we bijna geen lucht meer kregen door de hoogte (en mssn de sigaretten, sshht). Toen we de eerste mensen tegenkwamen die zeiden dat je aan het eindpunt de vulkaan nog niet zag door de wolken zijn we terug gekeerd. Op de mountainbike hebben we de afdaling gemaakt langs slingerweggetjes met keien. Sas zag het eerst niet zitten en dacht dat ze sowieso zou crashen. Wederom Rutger met een paar bemoedigende woorden en we kregen de smaak te pakken. Was heerlijk en zijn met sneltreinvaart het dorpje ingesjeest. Dag erop zijn we met een buggy langs watervallen geraced. Op de gewone weg grotendeels, waar niet alle auto\'s even blij mee leken te zijn. De buggy\'s hadden niet heel veel power en het waren behoorlijk afgeragte buggies die enorm trilden. We hebben wel flinke lol gehad en sommige uitzichten waren adembenemend.

De dag daarna hebben we toch besloten twee crossmotoren te huren. Het weer was steeds niet super, maar anders zouden we zeker spijt krijgen. We zijn een andere berg opgereden met slingerpaadjes en wel een kilometer gestegen tot we op de top in de wolken reden. Het uitzicht was prachtig en als traktatie zagen we een paar flitsen de megavulkaan! Af en toe suisden de wolken net even weg en konden we een glimp opvangen, mooi! Het was super om weer eens te rijden en helemaal in de bergen zonder verkeer. Hele mooie ervaring.
Die nacht hebben we een nachtbus naar Cuenca gepakt.

Cuenca
In de ochtend hebben we de tassen gedropt bij een hostel en in 1 dag de stad verkend. Dezelfde avond wilden we de volgende nachtbus de grens over pakken naar Peru. We waren alleen zo uitgeteld van de reis en besloten langs de rivier te gaan slapen. Van 9:00 tot 13:00 als zwervers liggen pitten langs de rivier, wat maakt het uit. Wakker worden en je gezicht helemaal voelen trekken was wat minder. Eerst zag je nog helemaal niks, maar weet je al dat het mis is. En ja hoor, later waren we echt twee tomatenkoppen!! Auw... Cuenca ligt 2500 meter dichter bij de zon dan in NL en dan zit je ook nog eens op de evenaar. Het was niet eens heel mooi weer, maar de momenten dat de zon er was, heeft ie ons flink te grazen genomen.

Grensovergang Ecuador - Peru
De tocht van Cuenca naar Mancora de grens over naar Peru ging alles behalve soepel. We vertrokken 21.00 uur in de avond en zouden 06:00 in de ochtend aankomen in Mancora. Komen we bij de grens, rijdt de buschauffeur weer terug een half uur, hij was ineens niet bevoegd om in Peru te rijden! Toen heeft hij ons ergens aan de kant van de weg gedropt en is vertrokken met de bus om een nieuwe bus/chauffeur te halen. En weg was hij! Wij wisten niks en hebben uren in de nacht daar gezeten, 11 toeristen, geen locals. Uiteindelijk 4.00 uur \'s ochtends kwam er een bus, zat die vol. Wij werden helemaal gek en op aandringen mochten we met zijn elven op trapjes in de bus zitten. Bij de grens moesten we eerder uitstappen omdat anders politie ons zou zien met te volle bus (normaal is de regel: hoe meer in een bus hoe beter, maar blijkbaar is er bij de grens een uitzondering).

Prima, eindelijk bij de grens:) Wat denk je, zitten er twee Ecuadorianen die moeten stempelen en duidelijk geen zin hebben om te werken. 1 vrouw valt bijna in slaap achter de computer en de ander gaat ineens weg voor een kwartier, naar de wc of ff facebooken ofzo, je weet het nooit. Nu was het nog nacht dus rustig en hebben maar 2,5 uur gewacht voor we verder konden. Ondertussen kwam de zon al op.

Nog maar twee uur tot de eindbestemming dus we werden optimistisch. Nu komtie: was er een staking van een klein vissersdorpje waardoor de bussen niet verder mochten! Niemand die er iets van wist dus er stonden megaveel bussen in rijen. Dit was een half uur rijden voor het dorpje. We hebben 3 dollar teruggekregen van de buschauffeur en verder mochten we het zelf uitzoeken. Een uur lopen met de backpacks op was de enige optie en dat hebben we gedaan. Komen we in het vissersdorpje, liggen er paar blokken hout op de weg en een halve houten boot die in de fik was gezet. Later nog een streep met wat stenen over de weg en later nog zo\'n punt. Dat was de staking. En waarom, weet niemand. Eenmaal voorbij de staking konden we in een collectief busje naar Mancora. 11 uur \'s ochtends dus een rit van 14 uur wat de helft had moeten zijn. Poe wat een avontuur, maar we mogen niet klagen, dit is pas eerste keer dat we flinke pech hebben met iets. Een paar uur later was de staking al over dus het was net pech voor ons.

Colombia

Het is alweer een behoorlijke tijd geleden dat we iets van ons hebben laten horen. Ondertussen zitten we alweer in het zuiden van Ecuador, maar hiervoor hebben we een maand in Colombia rondgereisd.

Bogota
Toen we aankwamen in Bogota was het totaal anders dan Cuba. De mensen zijn heel vriendelijk en behulpzaam en niemand valt je lastig of wilt iets van je. Wel werden we constant aangekeken en werden de nodige foto´s gemaakt, alles op een leuke manier. Bogota is echt een supergrote stad met ong 9 miljoen mensen. Om de stad een beetje te verkennen hebben we een fietstour gedaan. Ook zijn we cultureel gaan doen en hebben we het goudmuseum, politiemuseum en het Boteromuseum bezocht. Aan het eind hebben we een goede stapavond gehad met een leuke groep mensen uit het hostel.

Op naar avontuur in San Gil!
De eerste dag gingen we paragliden. We startten op een heuvel en gingen tegelijk van start. De jonge jongens waren erg ervaren en Rutger en ik vlogen om elkaar heen tot onze zeilen elkaar bijna aanraakten. Ook lieten ze ons een paar keer keihard spinnen. Je gaat langzaam omhoog en ineens in een harde vaart in rondjes omlaag. Saskia was alweer geland op de berg en zag Rutger de laatste keer spinnen voordat hij landde. Zijn gezicht toen ze aan het landen waren was goud waard haha! Hij moest bijna overgeven van de druk op zijn lichaam en het werd helemaal zwart voor zijn ogen.

De volgende dag was het tijd voor raften. We hadden een leuke club uit het hostel waar we mee gingen, Red Bull Hot Tob Team! We moesten alleen een aantal uur wachten, omdat het zo hard had geregend en de rivier nog te wild was. We zijn met onze gids Red Bull de rivier over gesjeesd in 1,5 uur ipv 2 uur doordat het water zo hoog en snel was. Het was echt fantastisch en in de laatste rapid 5 zijn we met zijn allen uit de boot geklapt. Dat maakte ons raftavontuur helemaal compleet! Zie filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=C_QzLO12mAM Red Bull moest langs de rivier teruglopen om 1 peddel te zoeken en kwam 20 minuten later aandrijven door de rivier met de peddel in zijn hand, de held. Tijdens de uitleg van tevoren krijg je te horen dat je je peddel moet vasthouden als je uit de boot valt, maar daar dacht Sas echt niet meer aan toen de boot omklapte;) In de avonden konden we lekker uitrusten in de hot tub bij het hostel.

Santa Marta
In Santa Marta stond een 4-daagse trekking op de planning naar de verloren stad door de jungle. We waren een beetje ziek dus hebben eerst paar dagen gechilld in het hostel. Nog de nieuwste James Bond film in de bios gezien, naja bijna helemaal afgezien dan. Saskia was zo hard aan het hoesten dat Rutger haar heeft verwijderd uit de bios 20 minuten voor het einde. Dat was wel zo eerlijk voor de 6 andere mensen die in de zaal zaten.

Ciudad Perdida (Lost City Trek)
Uitgerust en met een klein tasje ingepakt met wat spulletjes voor 4 dagen gingen we met een safariauto de jungle in. Onze gids leek net op Mogli uit Jungle Book, hij was jong en ging als een speer. De eerste dag was maar 4 uur lopen, met veel beklimmingen. Er werd goed voor ons gezorgd met fruit onderweg, zwemmogelijkheden en een goede maaltijd in de avond. Vervolgens gingen we in hangmatten slapen die heel dicht op elkaar hingen. Sas lag tussen Rutger en Matt (toffe Australische gast), dus je raadt al wat er gebeurt. Hahah uittesten hoe je iedereen in beweging krijgt!! Sas moest de blaren al afplakken van de eerste dag. Rutger had 1 vieze op zijn kleinste teen van me rechtervoet. Dat was al een blaar op blaar.

De volgende morgen gingen we 5 uur op en stond ons een tocht van 7 uur te wachten met een lunchpauze-zwempauze. Pittige dag lopen, klauteren, klimmen door de jungle met muggen en een hele hoge luchtvochtigheid. Alle kleren worden nat en krijg je daarna niet meer droog. Je kijkt tijdens de trekking vooral naar je eigen voetstappen en soms moet je even stoppen en om je heen kijken hoe mooi alles is. Aangekomen in het kamp zagen we 5 meter van ons bedje een giftige schorpioen zitten. Je bed en schoenen moesten dus goed gecheckt worden!

Volgende dag (3) moesten we weer die koude natte schoenen in met onze blaren:S aauww!! Maar die ochtend moesten we 1200 tredens omhoog om bij de verloren stad aan te komen. Aangekomen op het eerste terras kregen we de geschiedenis. Paar details over de verloren stad. Gebouwd tussen 700 en 1200 na christus. Het is pas in 1970 ontdekt door archeologen. De Farc heeft veel schatten gejat uit de graven. Er waren gevechten met het leger en de bevolking. In 2001 moesten de archeologen stoppen, maar ze staan te popelen omdat er nog veel meer te ontdekken is.

Na wat mooie fotos geschoten te hebben gingen we terug naar kamp 2. Onderweg kwamen we de Tayronas (indigenous people) tegen die nog redelijk primitief leven. In ruil voor snoepjes mocht je fotos van ze maken. Na weer 7 uur lopen was iedereen gebroken. Die nacht kregen veel mensen last van hun maag, omdat iedereen water dronk uit kleine watervallen langs het pad. Rutger bleef gelukkig gespaard.

De laatste dag was echt zwaar. Onze blaren waren nu echt ernstig pijnlijk en Sas had het nog zwaarder omdat zij niks kon eten door de misselijkheid. Na twee pijnstillers en natte schoenen ging het lopen wel weer beter. Sas en ik bleven bij elkaar en Rutger probeerde Sas steeds moed in te spreken, want zij had het echt moeilijk, maar ze zeurde niet. Na 7 uur bijna aan 1 stuk gelopen (omdat we zo snel mogelijk uit de jungle wilden) kwamen we aan bij een de eerste zwemplek. Daar sprongen we met kleren en schoenen het water in! Heerlijk! Na nog 40 min lopen kwamen we aan bij het startpunt. Daar hebben we slippers aangedaan en een heerlijk visje gegeten. Sas der voeten waren echt toegetakeld (overgevoelige huid, zie foto). Iedereen was trots op zichzelf dat we het hebben gehaald in 4 dagen. Het kan namelijk ook in 5, maar das voor mietjes;) Tijdens de toer hebben we echt een leuke band opgebouwd met de groep. Die avond weer voldaan in het hostel 12 uur lang geslapen.

Minca
Om bij te komen van de lost city hebben we 1 dag uitgerust in een klein dorpje boven op de berg. In de avond kampvuurtje gemaakt en hier vooral lekker niks gedaan. Uitzicht over heel Santa Marta en de zee was supermooi.

Tayrona Park (Cabo San Juan)
Dag erna zijn we naar Tayrona Park gegaan, een nationaal park. Klein beetje jungle met veel strand. Wij kwamen voor het strand na de Lost City dus we moesten 1.40 uur lopen naar de bestemming (Cabo San Juan), tenminste.... als je goed loopt. Wij deden er 5,5 uur over, omdat we verdwaald waren. Tot het eerste strandplekje ging alles goed, maar toen hebben we per ongeluk de paardenroute terug naar de ingang genomen en tegen die tijd was het al 17.00 uur. KUT! Dan wordt het al bijna donker. We wilden per see naar de eindplek dus met zaklamp gingen we weer van start. In het donker kwam de hele jungle tot leven, alle apen, kikkers en krekels begonnen te schreeuwen, echt oorverdovend! Daarnaast liepen we op onze slippers wat de tocht niet makkelijker maakte. Constant je slippers uit de modder vissen tot schreeuwens toe. In het donker in de jungle weet je niet meer waar je heen moet en toen we uiteindelijk weer strand bereikten wilden we hier niet meer vandaan. Toch moest dat om bij het laatste punt aan te komen. Weer de jungle in, apen langs zien lopen, Rutger lampje die het steeds begaf. Het was een flinke relatietest! Maar we hebben hem overleefd en om 20.00 uur de eindstreep gehaald. Wat een avontuur! Er was nog een tent voor ons over waar we konden slapen die midden in de nacht in elkaar stortte door de harde wind. Voor Rutger de ervaren kampeerder was dit geen probleem en de tent stond weer tiptop na een kwartier. De nacht erna kwam de traktatie: slapen in de hangmat boven op het hutje die je ook op de voorkant van de Lonely Planet van Colombia ziet. Wel een beetje winderig, maar we hebben er geslapen!

Taganga
Samen met Dor (Isrealische metgezel van de Lost City) zijn we naar een klein vissersdorpje gegaan. We verbleven in een Israelische Mansion wat echt over de top was, basketbalveld, zwembad, kinderspeelplaats, hangmattenverdieping, videohoek, pooltafel, noem maar op! Heerlijk en niet duur! Hier een duikcursus gedaan en tijdens onze eerste dag een zeeschildpad en een zeepaardje gezien, yes! Daar hadden we wel mazzel mee. Daarna onze Padi gehaald daar.

Cartagena
Drie woorden.... VEEL TE HEET. Toch nog de 15 meter hoge natuurlijke moddervulkaan bezocht wat een aparte ervaring was. Met veel teveel mensen zit je in de vulkaan en je zinkt niet. 1 gast liet nog een dikke scheet die als een grote bel omhoog schoot, betrapt! Iedereen lachen! Maar geen georganiseerde tripjes meer voor ons, gadver. In deze stad hebben we ons 3,5 jarige relatie gevierd met een zonsondergang en bier en pizza op het balkon van het hostel.

Medellin
Medellin staat bekend om het stappen en de vrouwen maar die hebben wij gemist, verkeerde weekend vanwege familiefestiviteiten. Daarintegen was wel de hele rivier versierd met megaveel kerstlichtjes in verschillende thema´s. Hoogtepunt was de Pablo Escobar Tour. Tot 1993 was Medellin een gevaarlijke stad en konden er geen toeristen komen. Tijdens de tour hebben we de broer van Pablo ontmoet in een van zijn mansions, Roberto. Hij houdt van de vrouwtjes en heeft dan ook Saskia een paar keer ‘per ongeluk\' tegen haar boobies gestoot. Ach, heeft die ouwe vent ook zijn pleziertje. Hij heeft ook zijn jaren in de bak uitgezeten vanwege de drugshandel en laat nu toeristen in zijn huis en beantwoordt alle vragen. Zijn glazen oog heeft hij te danken aan een ontplofte briefbom in de bak. Pablo Escobar heeft alleen in Medellin al 10.000 mensen laten vermoorden. Het was een interessante tour, omdat je hoort hoe 1 man zoveel macht kan hebben door drugs. Onderhand is het een stuk veiliger in de stad en zijn ze blij met de toeristen die komen.

Guatape
Een klein schattig kleurrijk dorpje met 1 grote steen van 200 meter hoog. Op de top heb je uitzicht over het hele gebied wat bestaat uit kleine eilandjes omringd door water. Een straathond heeft ons gevolgd tot op de berg en weer terug tot het hostel. Daar bleek dat Lulu al drie dagen kwijt was en wij haar terug gebracht hadden.

Cali
In Cali waren we elkaar even zat dus weinig gezien van de stad en snel weer vertrokken. Dit deden we met de nachtbus wat streng afgeraden werd door alle mogelijke instanties. Tickets waren al gekocht, dus de gok gewaagd. Niks aan de hand uiteindelijk. Soepel de grens overgegaan naar Ecuador om daar weer nieuwe avonturen te beleven. Zin in een nieuw land met een nieuwe cultuur.

Viva Cuba!

Reisverslag van Cuba: Foto`s komen over half uur!

Aangekomen in Havana moesten we eerst even aklimatiseren.. We hadden een mooie casa aan het water en paar leuke mensen ontmoet, twee uit Oekraine en twee uit Italie. Met hen ook dagje naar een bountystrand geweest en lkkr uit een cocosnoot gedronken. In de avond aan de rum met een sigaar erbij, zoals het hoort hier in Cuba! De rum kost echt helemaal niks hier! Verder is Havana een mooie stad met veel kleuren en oude auto's. We merkten wel behoorlijk dat het laagseizoen is en dus alle mensen op ons afkomen (blond!) en iets van je willen, meestal is dat geld haha. Wat opvalt hier in Cuba is dat heeel veel mensen gewoon zitten.. of staan. Het lijkt wel alsof ze wachten tot er iets gebeurt, wat niet zo is.

Trinidad was de volgende bestemming, dat is een wat kleinere stad en een stuk rustiger. Hier konden we ontspannen na de drukte van Havana. We hebben samen met twee Engelse mensen een tocht gemaakt op paarden naar de bergen, waar we uiteindelijk onderaan een kleine waterval konden zwemmen en afkoelen. De mensen zijn hier heel ontspannen. Superlieve mensen in de casa en we kregen heerlijk eten, ook megaveel. Veel vis, gebakken bananen en rijst. Af en toe zoeken we een restaurant met pasta, omdat we dat toch wel beetje missen. Jongen van de casa heeft ons meegenomen naar een grot, 20 meter diep, waar we gingen stappen. Daar waren Afrikaanse mannen een vuurshow aan het geven en tilden tafel op met een meisje met een slang in haar handen. Vet om te zien. Daar ook salsa gedanst, voor zover we het net kennen van onze cursus paar jaar terug. Hier zijn ze echt ontzettend goed! Ze dansen allemaal om elkaar heen en de meisjes worden van de ene naar de andere gast geslingerd. Verder komt er van uitgaan niet veel, want we slapen een gat in de dag. Het eten in de avond is zoveel dat we daarna steeds afterdinnerdippen krijgen waar je u tegen zegt! Maar slapen is een goede hobby hier. In Trinidad hoorden we dat er een tropische storm op komst was in Santiago de Cuba en ons plan was eigenlijk om daarheen te gaan. Volgende dag optimistisch zoals we zijn, stonden we met de tassen bij de bus te wachten. Maar die ging mooi niet, dat was niet meer mogelijk na de orkaan Sandy die die nacht over de stad was geraasd. Toch wat heftiger dan een tropische storm dus. We hebben met twee Italiaanse dames een taxi naar Camaguey gepakt, dat was iig in de richting. De taxichauffeur deed niet aan ondergoed, had een ongelofelijke bilspleet en de auto viel bijna uit elkaar. Gelukkig na 4 uur wel heel aangekomen, hele opluchting.

In de casa hadden ze twee honden dus Sas was niet meer te houden. Dorp was verder niet echt boeiend. Mensen gingen zeggen hoeveel kerken er waren (15) maar die hoefden we niet te zien. Overdag toevallig de Italiaanse meiden tegen het lijf gelopen en een uur later zaten we met 8 man te drinken in een cafe, Italianen, Cubanen en Nederlanders. Mooi zooitje bij elkaar. In de avond gingen we naar een show waar we een tafel 'kochten' met flessen rum en cola. Veel dansers en danseressen met heel weinig kleding die behoorlijk kunnen shaken gaven DE show van Cuba. Heel gaaf om te zien en je werd al lekker warmgestoomd. Zodra de show stopte, stond iedereen te popelen om te gaan dansen.. EN HOE! Met zijn allen op een rij stonden we te schuren op reaggeton haha, nog nooit zoiets gezien tijdens uitgaan. De vrouwen pakten een stoel vast en de mannen stonden erachter. We hebben vrolijk meegedaan en ons kapot gelachen. Na behoorlijk wat rum zat Saskia met een rastavent te dansen en werd Rutger belaagd door vijf negerinnen. Ze wilden allemaal met Rutger op de foto en lekker met hem dansen. Het was geweldig om te zien! Nadat Rutger teveel rum had gezopen gaf hij zelf al aan dat het mooi was geweest. Rutger is de man van de directies in de steden, Saskia niet. Vandaar dat we twee uur door een klein dorp hebben rondgezworven op zoek naar de Casa. Rutger is onderweg nog meer gevoerd door onbekende mensen met rum. Het was een topavond! Met een kater zijn we met de Italiaanse chicks naar Bayamo gegaan. Deze stad was net niet getroffen door de orkaan en zo kwamen we al wat dichter in de buurt van Santiago de Cuba, waar we toch nog wel graag heen wilden om te kijken hoe zo'n stad weer wordt opgebouwd na een orkaan.

In Bayamo werden we opgehaald bij busstation en hoefden dus weer heel weinig te regelen met onderdak, dat is toch wel prettig als je in onbekende stad aankomt. Er zou een feest op straat zijn in de stad, maar tijdens ons avondeten viel de elektriciteit in de hele stad uit, waardoor we een rustige avond hebben gehad. Volgende dag met de Italiaanse meiden door Bayamo gaan struinen en nog tocht gedaan met paard en wagen, waardoor we in korte tijd hele stad wel hadden gecheckt. In de avond zijn we toch naar Santiago de Cuba gegaan. Vanaf 50 km vanaf Santiago begon de ellende om ons heen al. Bomen zijn volledig uit de grond gesleurd en op huizen gevallen, daken van de huizen afgevlogen, geen elektriciteit en heel veel palen omgevallen. In de stad zelf kwamen we aan in het donker en de sfeer was grimmig. In de avond door de stad gelopen en het was heel treurig. De donkere straten lagen vol puin en er was bijna geen eten te krijgen alleen in de luxe hotels. Daar zijn we uiteindelijk beland met Nederlands meisje en een Turk. Zij zijn al een jaar aan het reizen en hebben goede tips gegeven voor onze verdere trip.

In Baracoa, de meest oostelijke kustplek hebben we twee tours gedaan. Bij de eerste gingen we met gids langs een rivier lopen en uiteindelijk overgestoken om bij waterval te komen. De gids ging als aapje in onderbroek met onze tas boven het hoofd lopend door het water en wij zwemmend naar de overkant. Was geslaagd. Tweede tour was door nationaal beschermd gebied dat Fidel aan de familie Fuentes heeft geschonken. Door grot gelopen waar de Indianen leefden voor ze werden neergeknald door de Spanjaarden. In de grot afgekoeld op plek waar rivier en zee samenkomen. Gids is nog boom ingeklauterd om kokosnoten eruit te halen voor ons. Jum jum! Door de vele regen zijn we vertrokken naar Santa Clara, 17 uur in de bus.

In Santa Clara een dag geweest om graf van Che te bezoeken en wat monumenten. Einde van de dag waren we op de trein naar Cienfuegos aant wachten. Toen we een potje aan het pesten waren, vonden twee kids dit zo interessant dat ze zijn gaan meedoen. Uiteindelijk konden ze zelf verder spelen, zo schattig! De treinrit kostte 2.1 cubaanse peso voor 3 uur, 10 cent ofzo! Er was geen licht in de trein en hij hobbelde zo hard heen en weer dat we dachten dat hij ging ontsporen! Iedereen keek ons aan omdat toeristen blijkbaar die trein niet nemen. We waren de enigen. Wel een ervaring.

In Cienfuegos wilden we motor huren, maar dat was onmogelijk! Ze waren allemaal kapot.. Yeah right. Op een boot gevaren naar kasteel, we hingen half buiten de boot omdat hij zo overvol was.

Toch besloten om dagje Varadero (te toeristisch!) te doen om de drukte even te ontsnappen en op strand te liggen zonder constant te praten met Cubanen, dachten we. Zodra we de bus uitstapte in het donker zijn we hele stad achtervolgd door gast die wilde dat we in zijn casa gingen slapen, mooi niet op die manier. Strand hebben we gekregen, bij zonsondergang verse vis op het strand gegeten, heerlijk!

Als laatste stad gingen we naar Vinales waar we bij een boer onder het genot van verse mojito onderhandelden over de prijs van zijn sigaren. Het onderhandelen gaat ons al goed af en het Spaans gaat ook steeds beter. Tevreden verder gegaan op de paarden met een gids. Mijn paard bleek een dikke wond op zijn buik te hebben, geen wonder dat hij zooo traag was. Ik wilde terug naar de casa maar de boer wilde de tijd volmaken dus ging steeds via omweg, wat uiteindelijk uitliep op halve ruzie. We waren heel boos! Paarden zijn heel belangrijk hier in Cuba maar ze worden niet altijd goed verzorgd. In Cienfuegos hebben we ook paard met wagen zien vallen en het is triest om te zien dat ze er allemaal omheen staan te kijken en weinig doen.

Via Havana vlogen we naar Bogota dus laatste dag was daar. Rum en cola in de casa gedronken en goede gesprekken gehad over de situatie van het land. Zodra je alleen met mensen bent durven ze meer te zeggen over de politiek. Op straat zijn ze bang afgeluisterd te worden. Uiteindelijk in een auto uit het jaar 1951 naar vliegveld gebracht; fantastisch die oude auto's die bijna uit elkaar vallen.

Over het algemeen:
Cuba is echt een heel arm land waar het communisme nog behoorlijk voelbaar is. De mensen verdienen tussen de 12 en 24 peso per maand, tussen de 10 en 20 euro. Zelfs doktoren rijden rond in een taxi om geld te verdienen. De mensen durven nauwelijks over de situatie te praten, tenzij je alleen met ze bent. In ruil voor gratis gezondheidszorg en school, mag je tot je 18e het land niet uit. Daarna is het bijna onbetaalbaar. Op elke straathoek zie je leuzen van de revolutie, terwijl je daarnaast mensen in een hutje ziet wonen. Mooi om te zien is dat de mensen volop genieten van wat ze wel hebben, hun muziek, rum en sigaren.

Grappig aan Cubanen is (gaan we nog meer merken), is dat zodra je twee woorden Spaans spreekt, ze helemaal los gaan. En als je het niet begrijpt denken ze er niet over om langzamer te gaan praten, nee ze zeggen het gewoon 10x harder, en nog harder als je het weer niet snapt!
De busreizen in Cuba zijn ook een avontuur. Er wordt om de haverklap gestopt om Cubanen op te pikken en weer af te zetten, een buschauffeur ging velgen uitzoeken aan de kant van de weg, als ze trek hebben stoppen ze even en lege flessen worden bij boerderijen tussen het hek gestopt. Er gebeurt altijd wel wat.
Het is een prachtig land en we zijn heel blij dat we ervoor gekozen hebben om hier ook naartoe te gaan.

Op dit moment zitten we in Bogota in de wijk `La Candeleria` en de mensen hier zijn zo lief, behulpzaam en klein! Het hostel is lachen en ontmoeten heel veel mensen en horen veel mooie verhalen. Op straat leeft het enorm en overal ruik je lekker eten van verschillende kraampjes. Een fietstour van vijf uur door de stad gaf ons een kleine glimp van de stad. Nog nooit in zo'n grote stad geweest! De grootte werd nog duidelijker toen we boven op de berg stonden. Zo ver je kan kijken, zo groot is stad! 8,5 miljoen mensen. Toch voelt het rustiger dan Cuba, mensen lachen naar je (willen soms met je op de foto), maar pushen nooit om iets. In de avonden moeten we wat meer op onze hoede zijn, want er wordt behoorlijk veel gejat enz.

Nu gaan we naar het noorden van Colombia, waar we duikcursus willen doen, taalcursus, paragliden en naar ciudad perdida (trekking van 4 dagen naar de verloren stad), dus voorlopig blijven we in Colombia.

Hasta luego lieverds!!

Kus van ons!

Peru

Holaaa Amigos!

Ondertussen zijn we Bolivia al bijna uit, maar eerst is Peru aan de beurt. We zijn iets sneller door Peru heengegaan dan de andere landen, omdat de Machu Picchu dicht zou gaan in februari.

Mancora
Na de lange grensovergang hebben we een rustig hostel gevonden in het toeristische surf kustplaatsje. We hebben afgesproken met Charlie en Nina van de groep uit Ecuador wat heel leuk was. Rutger heeft nog een surflesje meegepakt en een paar golven kunnen pakken. Na dit toeristische oord zijn we snel doorgegaan naar Huanchaco.

Huanchaco
Op aanraden van een ander stel zijn we naar Sudamerica hostel gegaan. Een oud professioneel voetballer uit Peru heeft een huis opgekocht aan het strand en heeft er een hostel van gemaakt. Het mooie is dat hij echt geen drol hoeft te doen. Drie Deense meiden onderhielden alles (vrijwilligerswerk) en gingen zelfs de boel schoonmaken/pimpen. Alle gasten die kwamen mochten muren schilderen of wat ze ook maar wilden bijdragen. Daardoor had het hostel een hele leuke en vrije sfeer. Ook voor eten hoefde hij niet te zorgen: degene die in de avond ging koken voor het hele hostel mocht gratis eten. Goede regeling en zo werd echt een familiegevoel gecreëerd. Onze laatste avond hebben Rutger en ik een groentekippensoep gemaakt voor tien man. Mooie afsluiter! In de buurt was Chan Chan, een oud rijk van Chimu dat vernietigd is door de Inca\'s. Een rondleiding van een uur gekregen maar om eerlijk te zijn moesten we heel erg onze verbeelding gebruiken. 4/5 deel is aangebouwd en maar heel weinig origineel. Op de terugweg sprongen we snel een overvolle bus in. De buschauffeur deed de deuren al dicht en Sas haar duim zat klem. Ajj, snel eruit getrokken en doekie erom. Uiteindelijk bleek mee te vallen en was het net onder de nagel, die er ondertussen half af valt.

In Huancaco kwamen we er al snel achter dat de Peruanen niet al te gestructureerd te werk gaan, met alles. Zo hebben we in een deuk gelegen om hoe mensen een tent opzetten aan het strand. Drie mensen die tegelijkertijd stokken proberen te buigen en in elkaar te steken, zonder resultaat. Ook werden witte pijlen op de weg geschilderd. De hele weg is bezaaid met zand en er wordt gewoon overheen geschilderd, zonder ff een bezem erover te halen.

Lima
De volgende bestemming was Lima. Hier hadden we afgesproken met Niza. We hadden haar met oud en nieuw in Montanita ontmoet, een scharrel van een van de jongens waar we mee reisden;) Aangekomen in Lima begin van de avond, kwam ze ons ophalen met een vriend in een taxi. Nu kwamen we erachter hoeveel verschil er zit tussen lokale mensen en toeristen. Zonder haar hadden we 3x zoveel voor taxi\'s moeten betalen! We werden warm ontvangen bij haar ouders thuis. Moeders had een heerlijk Peruaans gerecht voor ons gekookt met kip, rijst en aardappelen. Voor het eerst waren we bij lokale mensen op bezoek en nu zag je duidelijk dat Rutger veel te lang is voor deze huizen. Om geen schokken onder de douche te krijgen heeft hij op zijn knieën moeten douchen en voor elke deuropening moet hij flink bukken. Lima is een megastad en om toch wat te kunnen zien kregen we de volgende dag Niza\'s buspas om snel en goedkoop te reizen, de schat. Een wandeling door het oude centrum bracht ons bij toeval bij de brandweer waar we hartelijk ontvangen werden. We kregen een kleine rondleiding en werden op een oude brandweerwagen gezet. Hele trotse mensen, mooi om te zien. Rutger had de Istore een dag eerder al gespot vanuit de taxi en kreeg glinsteringen in zijn ogen. Een Ipad stond bovenaan zijn verlanglijstje en dit was het moment om hem te kopen. Zo blij als een kind de winkel weer verlaten met een nieuwe Ipad4 in the pocket! Met Niza geluncht bij een lokaal populair tentje, waarbij je buiten op een krukje moest eten. Daarna de tassen opgehaald bij een vriendin van haar waar we de tassen die dag konden stallen. Niza was echt heel behulpzaam, ze heeft alles voor ons geregeld tot aan de bustickets toe. Voor ons een hele mooie ervaring om bij lokale mensen te verblijven. Je leert veel meer van de stad op deze manier.

Huacachina
Dit minidorpje in de woestijn staat bekend om het sandboarden dus dat hebben we gedaan. Met een grote buggy met 8 man zijn we door de woestijn gecrost en konden we van grote bergen afsuizen met een board. Rutger heeft geprobeerd staand de berg af te gaan, maar dit bleek een stuk moeilijker dan snowboarden! De volgende bergen zijn we gaan liggen op het board en met gezicht eerst omlaag gesjeesd, dat ging een stuk sneller! Het uitzicht was prachtig, zo ver je kan kijken zie je alleen maar zandbergen.
De volgende dag wilden we nog even zonnen, maar dit is niet te doen in de woestijn! Snel afkoeling gezocht in het meertje, waar Saskia al snel werd besprongen door 3 kleine kids die \'mammie mammie\' riepen. De vader stond meteen met een camera aan de waterkant foto\'s te maken, haha. Dat krijg je als je als enige (blonde) toeristen gaat zwemmen.

Cusco
Ons grootste avontuur! Komt in een apart verhaal:)

Puno
In dit stadje meteen \'s avonds een tweedaagse tour geboekt naar een aantal eilanden in het Lake Titicaca meer, het hoogste grootste meer ter wereld. De Peruanen claimen dat 60% van hen is en 40% van Bolivia en uiteraard beweren de Bolivianen precies het omgekeerde. Hopend op een leuke club mensen stapten we op de boot, die ons als eerste naar de floating islands bracht. Dit zijn kleine drijvende eilanden die de mensen continu moeten blijven bijbouwen om niet te zinken. 3000 mensen leven nog op deze mini eilandjes, waar 2 tot 10 families per eiland leven. Wij bezochten een van deze eilanden waar we wat families spraken en zelfgemaakte souvenirs kochten. Dit eiland was omgetoverd tot een veel te toeristisch plekje waar ook de bewoners niet echt blij mee waren, maar waar ze wel iets extra\'s mee verdienden.

Op de boot met twee Chileens meiden aangepapt en een Argentijnse chick, waar het goed mee klikte. Dit was heel goed om ons Spaans bij te spijkeren, Argentijnen hebben een flink accent (sjjj sjjj;)) en Chilenen praten met het snelste tempo van Zuid Amerika. Op het volgende eiland zouden we de nacht verblijven en in groepjes werden we ingedeeld bij families. Dit was een vrij groot eiland dat werkte met een rotatiesysteem voor toeristen. 1x per maand hadden ze twee dagen toeristen in huis, wat ze erg leuk leken te vinden. Wij zaten met een Braziliaanse man die erg gebrekkig Engels sprak en ook weinig Spaans, wat grappige momenten opleverde. Er werd heerlijk voor ons gekookt en later op de dag hebben we Pachamama (bovennatuurlijke moeder aarde) bezocht boven op de heuvel. Voor de bevolking is Pachamama heel belangrijk en er worden veel offers gegeven en ceremonies gehouden. Op een basketbalveld waren heel veel mensen aan het dansen en kinderen speelden eromheen. Sas heeft nog een tijdje gespeeld met wat meisjes; een paar lege flessen, lege dopjes, steentjes en zand, meer heb je niet nodig om een tijdje zoet te zijn. In de avond kregen we traditionele kleding aan en gingen we met zijn allen naar een soort honk. Een band van drie jongens maakte muziek en toeristen en lokalen dansten in groepen in het rond. De vrouwen leken steeds zo fors in onze ogen, maar toen Sas de kleding aanhad begrepen we het. 3 rokken over elkaar met nog wat dikke banden kleed ook niet echt af;)
De laatste dag nog een eiland bezocht en rondgelopen, wat ook erg mooi was. Bij terugkomst besloten met de drie meiden de grens over te gaan naar Bolivia, Copacabana.