Otavalo
Otavalo is een leuk pitoresk stadje in de bergen, waar elke zaterdag de hele stad wordt omgetoverd in een markt met alleen maar handgemaakte spullen. We moesten ons echt inhouden om niet alles te kopen. De tassen zijn al zwaar genoeg! Mooi in Otavalo was dat heel veel mensen nog in traditionele kleding lopen, alles met de hand gemaakt uiteraard. De mensen zijn echt heel erg klein, soms komen ze niet eens hoger dan de navel van Rutger. Daarnaast viel het op dat bijna elke vrouw/meisje met een kind ingewikkeld in een doek op de rug loopt. En als ze geen kind hebben, zijn ze zwanger. Het komt veel voor dat kinderen vanaf 13 jaar een kind krijgen. Heel triest, helemaal als je hoort dat er (helemaal in dit dorp) heel veel sprake is van alcoholisme, huiselijk geweld en misbruik.

In park Condor, 5 km van de stad, worden roofvogels uit heel Zuid Amerika opgevangen die niet meer kunnen leven in de natuur. We hebben daar een mooie roofvogelshow kunnen aanschouwen. Tijdens de uitleg van die vent vlogen de uil, valk en arend rond. Een aantal arenden kregen soms een paar uur vliegtijd in de weide omgeving. De weg terug naar de stad hebben we een fijne boswandeling afdalend van de berg gelopen. Dit keer zijn we niet verdwaald;)

In het hostel wilden we vuur maken wat niet goed lukte door de hoogte en vochtigheid. Uiteindelijk hebben we maar een kartonnen doos erop geknald, dat wel wilde fikken, ook al was het maar van korte duur.

Quito
Van Otavalo naar Quito (2 uur rijden) was een mooie tocht over de Panamericana door het Andes gebergte. De wegen waren net af en het uitzicht vonden we heel mooi! Aangekomen in Quito gingen we niet voor een taxi, maar voor de stampvolle bus. Als je eruit wilt, gaat niemand aan de kant en stappen er alleen maar meer mensen bij. Ook niet ff wachten tot iedereen eruit is. Chaaos toen wij met onze backpaktassen de bus uit moesten!! Het scheelde wel weer wat dollars. We zijn maar 1 nachtje in Quito gebleven. Niet elke keer hebben we zin om een hele grote stad te gaan verkennen. We zijn die zaterdagnacht nog wel uitgegaan in Zona Rosa. Was gezellig, maar er heerste wel een grimmige sfeer toen alle kroegen sloten rond 2 uur snachts op straat. Gelukkig waren we met 2 chille gasten uit Quito en Venezuela. De volgende dag hebben we met een flinke kater Mitad del Mundo (0\'0\'0 graden, evenaar) bezocht. In 1736 heeft Charles-Marie de la Condamine de evenaarlijn bepaald. Later bleek dat hij er 300 meter naast zat. Daar hebben we flink lol gehad met foto\'s maken zoals je kunt zien! Verder is er ook vrij weing te doen:P

Canoa
Een klein vissersdorpje waar veel gesurft wordt. We zaten in een hostel 2 km van het dorpje en kregen 5 dagen lang 4 uur per dag Spaanse les onder een parasol bij het strand. Muy bien!! Hier hebben we een leuke groep mensen uit Jersey (ENG) leren kennen en Antonio, een gepensioneerde gangster uit de Bronx (NYC). Wat een held! Hij heeft op het strand zijn eigen hutje gebouwd met hangmat en elke dag gaat hij daarheen met zijn koelbox gevuld met pilsjes, zijn mega ghettoblaster en Marly de hond, die eigenlijk van de eigenaren is maar heeft gekozen voor Antonio als zijn baasje. Daar vertoeft hij de hele dag. In de avonden maakten we vaak een kampvuur en luisterden we naar de verhalen van Opa Antonio. Als er geen kampvuur werd gemaakt bouwden we bij het hostel een feestje met zijn allen. Er was daar verder namelijk niks. We hebben ook 1 uurtje geprobeerd te surfen. Dat was best pittig, want je kunt maar 4 golven in een uur pakken en in Canoa waren de golven niet heel krachtig. Op kerstavond hadden we met de groep wederom een gezellig drinkavondje ingeluid. 1ste Kerstdag zijn we met de groep burgers en steaks gaan eten in het dorp en daarna weer een feestje gebouwd bij het hostel. Op tweede kerstdag was iedereen supergaar van het feesten, maar hadden Pedro en Charlie quads gehuurd. Dus wij wilden wel bij die gekken achterop! In de weide omgeving lekker rond gecrossd. Het was echt een leuke gekke groep, dus daarom besloten we om derde kerstdag met de Jerseybende door te gaan naar Montanita, DE party-surf-kustplek van Ecuador.

Montanita
Zonder reservering kwamen we met een groep van acht man aan net voor oud en nieuw. Alles zat vol en was heel erg duur, maar we hadden mazzel en kregen een huis aan de drukke cocktailstraat voor maar 10 dollar p.p. per nacht. Een belletje vanuit Canoa was voldoende:) Een huis voor onszelf midden in het gespuis! Niks werkte in het huis (bijvoorbeeld het water) en je trilde je bed uit van alle verschillende nummers en muziek. De enige tijd dat de muziek stopte was van 8.00 tot 11.00 in de ochtend. Maar we hadden ons eigen plekkie, heerlijk. Elke avond was het feest! De jaarwisseling op het strand gevierd, er waren vuren, mensen die precies om 0.00 de zee inrende en gingen surfen en veel vuurwerk. Een mooie beleving. Meteen daarna iedereen kwijtgeraakt en om 4.00 uur lagen Rutger en ik al in bed als gevolg van de vele cocktails (caprioska\'s en Cuba Libres). Na een week ging de groep uit elkaar en gingen wij door naar Banos. 2,5 week met die groep was echt een lachen partytijd! Nu weer saampjes op pad en wat meer rust, wat ook zeker niet verkeerd is:)

Baños
Banos ligt naast een vulkaan die we hebben (geprobeerd) te beklimmen. We werden met de auto en mountainbikes afgezet in een klein dorpje en vandaar moest je zelf verder lopen. Daar hebben we de fietsen vastgezet voor de afdaling later. Waren halverwege en elke 30 meter klimmen moesten we stoppen omdat we bijna geen lucht meer kregen door de hoogte (en mssn de sigaretten, sshht). Toen we de eerste mensen tegenkwamen die zeiden dat je aan het eindpunt de vulkaan nog niet zag door de wolken zijn we terug gekeerd. Op de mountainbike hebben we de afdaling gemaakt langs slingerweggetjes met keien. Sas zag het eerst niet zitten en dacht dat ze sowieso zou crashen. Wederom Rutger met een paar bemoedigende woorden en we kregen de smaak te pakken. Was heerlijk en zijn met sneltreinvaart het dorpje ingesjeest. Dag erop zijn we met een buggy langs watervallen geraced. Op de gewone weg grotendeels, waar niet alle auto\'s even blij mee leken te zijn. De buggy\'s hadden niet heel veel power en het waren behoorlijk afgeragte buggies die enorm trilden. We hebben wel flinke lol gehad en sommige uitzichten waren adembenemend.

De dag daarna hebben we toch besloten twee crossmotoren te huren. Het weer was steeds niet super, maar anders zouden we zeker spijt krijgen. We zijn een andere berg opgereden met slingerpaadjes en wel een kilometer gestegen tot we op de top in de wolken reden. Het uitzicht was prachtig en als traktatie zagen we een paar flitsen de megavulkaan! Af en toe suisden de wolken net even weg en konden we een glimp opvangen, mooi! Het was super om weer eens te rijden en helemaal in de bergen zonder verkeer. Hele mooie ervaring.
Die nacht hebben we een nachtbus naar Cuenca gepakt.

Cuenca
In de ochtend hebben we de tassen gedropt bij een hostel en in 1 dag de stad verkend. Dezelfde avond wilden we de volgende nachtbus de grens over pakken naar Peru. We waren alleen zo uitgeteld van de reis en besloten langs de rivier te gaan slapen. Van 9:00 tot 13:00 als zwervers liggen pitten langs de rivier, wat maakt het uit. Wakker worden en je gezicht helemaal voelen trekken was wat minder. Eerst zag je nog helemaal niks, maar weet je al dat het mis is. En ja hoor, later waren we echt twee tomatenkoppen!! Auw... Cuenca ligt 2500 meter dichter bij de zon dan in NL en dan zit je ook nog eens op de evenaar. Het was niet eens heel mooi weer, maar de momenten dat de zon er was, heeft ie ons flink te grazen genomen.

Grensovergang Ecuador - Peru
De tocht van Cuenca naar Mancora de grens over naar Peru ging alles behalve soepel. We vertrokken 21.00 uur in de avond en zouden 06:00 in de ochtend aankomen in Mancora. Komen we bij de grens, rijdt de buschauffeur weer terug een half uur, hij was ineens niet bevoegd om in Peru te rijden! Toen heeft hij ons ergens aan de kant van de weg gedropt en is vertrokken met de bus om een nieuwe bus/chauffeur te halen. En weg was hij! Wij wisten niks en hebben uren in de nacht daar gezeten, 11 toeristen, geen locals. Uiteindelijk 4.00 uur \'s ochtends kwam er een bus, zat die vol. Wij werden helemaal gek en op aandringen mochten we met zijn elven op trapjes in de bus zitten. Bij de grens moesten we eerder uitstappen omdat anders politie ons zou zien met te volle bus (normaal is de regel: hoe meer in een bus hoe beter, maar blijkbaar is er bij de grens een uitzondering).

Prima, eindelijk bij de grens:) Wat denk je, zitten er twee Ecuadorianen die moeten stempelen en duidelijk geen zin hebben om te werken. 1 vrouw valt bijna in slaap achter de computer en de ander gaat ineens weg voor een kwartier, naar de wc of ff facebooken ofzo, je weet het nooit. Nu was het nog nacht dus rustig en hebben maar 2,5 uur gewacht voor we verder konden. Ondertussen kwam de zon al op.

Nog maar twee uur tot de eindbestemming dus we werden optimistisch. Nu komtie: was er een staking van een klein vissersdorpje waardoor de bussen niet verder mochten! Niemand die er iets van wist dus er stonden megaveel bussen in rijen. Dit was een half uur rijden voor het dorpje. We hebben 3 dollar teruggekregen van de buschauffeur en verder mochten we het zelf uitzoeken. Een uur lopen met de backpacks op was de enige optie en dat hebben we gedaan. Komen we in het vissersdorpje, liggen er paar blokken hout op de weg en een halve houten boot die in de fik was gezet. Later nog een streep met wat stenen over de weg en later nog zo\'n punt. Dat was de staking. En waarom, weet niemand. Eenmaal voorbij de staking konden we in een collectief busje naar Mancora. 11 uur \'s ochtends dus een rit van 14 uur wat de helft had moeten zijn. Poe wat een avontuur, maar we mogen niet klagen, dit is pas eerste keer dat we flinke pech hebben met iets. Een paar uur later was de staking al over dus het was net pech voor ons.